De hoofdpersoon van Haruki Murakami’s Dance Dance Dance, krijgt van de mysterieuze Schaapman het advies om vooral te blijven dansen. Hij moet het leven over zich heen laten komen en de mogelijkheden grijpen die zich voordoen.

Het heeft er alle schijn van dat Murakami zelf ook door de Schaapman bezocht is, maar dan met het advies vooral te blijven babbelen. De roman is een aangename reeks van ontmoetingen, met een vlotte hotelreceptioniste, een helderziende puber, een melancholische b-acteur, een over het paard getilde schrijver genaamd Makimura, een wereldvreemde fotografe, een eenarmige dichter, twee politie-agenten en zo nog wat kleurrijke karakters.

De diepere laag die ik in Murakami’s Kafka on the shore zo indrukwekkend vond, komt hier niet goed uit de verf. Dance Dance Dance leest als een trein, maar heeft verder niet veel om het lijf.