Een yup rijdt met zijn auto van het talud en komt terecht in een niemandsland tussen een aantal snelwegen. Hij denkt: ik klim naar boven en zoek een lift. Dat blijkt zo makkelijk nog niet. Het verkeer zoeft langs, niemand wil hem zien staan.

Zo eenvoudig is het gegeven van J.G. Ballards Concrete Island, een variant op het Robin Crusoe verhaal, geplaatst in de asfaltjungle. Er komen bijna-reddingen aan te pas, zoektochten naar eten en wilden die het betonnen eiland ook blijken te wonen. Maar bovenal gaat het verhaal over een man die langzaam begint te beseffen dat hij ook kan leven zonder de verworvenheden van het moderne leven.

Concrete Island is geschreven in Ballards eigen, afstandelijke stijl. Korte, beschrijvende zinnen. Geen beschouwende uitweidingen. Toch zit Ballard dicht op de huid van zijn hoofdpersoon. Psychologisch rammelt de roman, maar Concrete Island moet je dan ook vooral lezen als een parabel.