Laskar Pelangi (De regenboogstrijders) is in eigen land de best verkochte roman en meest bezochte film ooit. Het gaat over tien kinderen op het eiland Belitung die door hun ouders niet aan het werk gezet worden, maar naar school gestuurd. Vanuit hun krakkemikkige klaslokaal trotseren ze wind en weer, de onderwijsinspecteur, krokodillen, de mijnbouwmaatschappij en de kinderen van de rijkeluisschool. Alle problemen worden overwonnen, maar uiteindelijk slaagt slechts één van hen werkelijk de armoede van Belitung te ontvluchten.

Het is een verhaal met de allure van Slumdog Millionaire. Feel good met een bitter randje zonder (en dat is knap) sentimenteel te worden. Dat geldt althans voor de roman van Andrea Hirata (die ik in de door hemzelf vertaalde engelse editie las). Of het voor de film film (helemaal op youtube te zien, maar niet ondertiteld) ook geldt, weet ik niet.

Hirata baseerde de roman op zijn eigen jeugdherinneringen. Hij wilde vooral een pleidooi houden voor het recht op onderwijs, ook voor de allerarmsten. Een plek in de wereldliteratuur gaat Laskar Pelangi niet krijgen, maar ik heb het met veel plezier gelezen. Het verhaal, verteld vanuit het oogpunt van Ikal, een van de tien, is overigens ook geschikt voor kinderen.