Filmpsychopaten zijn er in twee soorten: de manische idioten en de slijmerds, die proberen hun slachtoffers uit te leggen dat ze het allemaal aan zichzelf te danken hebben. Eentje van dat laatste type ontmoeten Tony (Jake Gyllenhaal) en zijn gezin in Nocturnal Animals. Je begrijpt als kijker onmiddellijk dat dit niet goed kan aflopen, maar weet niet goed wat er mis zal gaan – en houdt ergens de hoop op een sisser.

Tony’s beklemmende verhaal is ingebed in een raamvertelling. Daarin stuurt de schrijver Edward (Jake Gyllenhaal) het manuscript Nocturnal Animals naar zijn ex Susan (Amy Adams), die hem op een mysterieuze maar niet zo fraaie wijze verlaten heeft voor een carrièreman voor wie ze op het tweede plan komt. Zelf is ze succesvol maar diep ongelukkig als galeriehoudster voor de happy few. Het manuscript houdt haar ’s nachts uit haar slaap.

Wraak

In de raamvertelling zit het intrigerende van de film. Wat probeert Edward, die jarenlang geen contact met zijn ex gehad heeft, Susan te vertellen met het manuscript? Het is een wraakoefening, zoveel is duidelijk. Om het thema van de film nog eens te benadrukken laat regisseur Tom Ford zijn galeriehoudster een poos stilstaan bij een doek waarop groots Revenge valt te lezen. Dankzij de dubbelrol van Jake Gyllenhaal weten we dat Tony en Edward dezelfde zijn. Maar wie is Susan in het boek? Het (onbevredigende) antwoord komt aan het slot van de film.

Nocturnal Animals is al met al een beklemmende film, die je vermoedelijk twee keer moet zien om alle details te begrijpen. Jake Gyllenhaal heeft, zoals zo vaak, een sympathieke, maar enigszins lepe rol. Amy Adams druipt van treurigheid en Michael Shannon schmiert er een eind op los. De cinematografie is prachtig. Kortom: gaan zien.