Vandaag heb ik het manuscript van mijn debuutroman Magda is overal ingeleverd bij de eindredacteur. Het is best moeilijk om een punt te zetten achter een tekst waar je bijna twintig jaar aan gewerkt hebt en iedere keer weer dingen aan ziet waarvan je denkt: dat kan beter. Vanaf half november mag iedereen voor zichzelf uitmaken of het wat is. Hier alvast een teaser, de eerste twee alinea’s:
Drie uur lang was oma dood. Toen leefde ze weer. Dat zag je niet vaak, dat mensen zomaar uit de dood opstonden, de verpleegsters van het Dijkzigt Ziekenhuis niet en wij als ex-nabestaanden al helemaal niet. Nou was oma natuurlijk niet zomaar iemand. Oma was Femke Singh-Jelgersma, Yankee Femke, straatmeisje uit Rotterdam Feijenoord, bedwinger van kaaimannen, lerares van ontheemde kinderen, en nog veel meer in een leven dat bijna een hele eeuw omspande.
Aanvankelijk wees ook helemaal niets op oma’s wederopstanding. Dood en rouw hadden hun vaste pad gevolgd. Grootmoeder had bewegingloos in het bed gelegen, haast onmerkbaar ademend, na een handvol laatste woorden. Haar lichaam was verbonden met apparatuur aan weerszijden van het bed, dat wel. Maar het leven gleed gestaag weg uit haar verbroosde lijf. De aanwezigen verzoenden zich met hun verdriet.
