Telegram van de Balinese auteur Putu Wijaya geldt als een mijlpaal in de Indonesische literatuur vanwege het spel met fantasie en werkelijkheid, dat doet denken aan het werk van Cortázar. De lezer weet op een gegeven moment niet meer wat hij nou moet geloven van wat hem wordt verteld.

De hoofdpersoon is een naamloze Balinese journalist in Jakarta (maar uit de context blijkt dat hij de eerstgeborene is, dus Putu of Wayan heet, want zo gaat dat op Bali). Hij krijgt een telegram dat zijn moeder ernstig ziek is, en beseft: nu komen er talloze verplichtingen op hem af, voorgeschreven door de eeuwenoude traditie. Zijn leven in Jakarta kan zomaar ten einde komen. In zijn zoektocht naar uitvluchten wordt het verhaal hallucinant.

Gedesoriënteerd

De journalist heeft een relatie met een vrouw die Rosa heeft en een ander die Nurma heet, maar die misschien dezelfde is als Rosa. De tienjarige Sinta, met wie hij het huis deelt, is zijn adoptiefdochter. Rosa is de moeder, of niet. Zijn beste vriend, ook naamloos, begint steeds meer op hemzelf te lijken. Diens vrouw heeft een gezond kind op de wereld gezet, nee een gemankeerd kind, nee ze is nog zwanger of wacht, het kind is toch geboren.

Als lezer raak je behoorlijk gedesoriënteerd in deze novelle. Even in de war als de hoofdpersoon zelf, zeg maar, in diens pogingen de werkelijkheid te ontlopen. Alle afzonderlijke scenes zijn realistisch. Alleen de lijn die erdoorheen loopt is bevreemdend. Ik vond het intrigerend, maar ook weer niet intrigerend genoeg om te kijken of ik er bij een tweede lezing meer chocola van kon maken.