Vanochtend heb ik filosofiecollege gegeven aan de Universiteit van Amsterdam, nog over mijn oude boek. Dat betekent ouderwets met een krijtje voor het bord dingen uitleggen aan een groepje van krap dertig studenten. Ieder jaar weer leuk om te doen. De groep van vandaag zat er gelukkig wat geïnteresseerder bij dan die van vorig jaar.

Aansluitend mocht ik op de foto voor een interview met mij in De Ingenieur en in de trein terug kon ik aan de slag met de de drukproeven van het nieuwe boek. Ik wil maar zeggen: vandaag even geen weblog met enige substantie.

Tussen alle politieke en culturele hectiek door is het wel eens aardig wat gas terug te nemen. Bijvoorbeeld door een gastcollege te geven voor een postacademische opleiding van de Universiteit van Amsterdam in de bossen van Leusden, over een oud onderwerp. Ookal vertel ik dit verhaal al tien jaar, het blijft verfrissend om van een intelligent publiek feedback te krijgen.

Minstens zo verfrissend was de late avondwandeling door de bossen terug. Ondanks alle lichtvervuiling en het luidruchtige geraas van de A28 op de achtergrond voelde ik me af en toe behoorlijk verloren, terwijl ik stapje voor stapje mijn weg naar de dichtstbijzijnde bushalte zocht. Van dat soort gevoelens van onveiligheid heb ik rond mijn woning in het Oude Westen nou nooit last.

Vandaag nam Kees Prins, een van de godfathers van internet in Nederland, afscheid van consultancybedrijf M&I Partners, dat hij mede opgericht heeft. Mij had hij gevraagd nog eens de informatietheorie uit mijn proefschrift uit te leggen voor het publiek op zijn afscheidssymposium. Nadat ik door hem en de dagvoorzitter de hemel in geprezen was om mijn inzichten, kon de lezing zelf natuurlijk alleen maar tegenvallen.

In twintig minuten een abstracte theorie uitleggen voor een publiek zonder enige voorkennis is knap lastig. Terwijl ik vol goede moed van wal stak, keken de mensen mij meer en meer glazig aan. Ik was ze kwijt. Gelukkig vond Kees het prachtig.