Mijn lokale niqabdraagster, die ik regelmatig tegenkom bij de Jumbo, kijkt altijd zelfbewust rond, met een blik van: waag het eens er iets van te zeggen. Dat verbaast mij. De gedachte van dat kledingstuk is, als ik het goed begrepen heb, toch een beetje dat je als vrouw aangeeft je plek te kennen. Ogen neerslaan en doen alsof je er niet bent. Mijn gesluierde Jumbomoslima straalt helemaal nergens uit dat ze een onderdrukt wezen is.
Hetzelfde op televisie. Nooit eens: “Dat moet u aan mijn man vragen, want ik ben aan hem onderhorig en niet in staat tot zelfstandige meningsvorming.” Eerder een grote waffel over rechten, doorgaans in vloeiend Nederlands. Goed op de hoogte van het maatschappelijke debat, een uitstekende neus voor waar het pijn doet bij islamhaters. Wat nou, wollah?
Hanenkam
Ik wil maar zeggen: er zit in Nederland nogal een discrepantie tussen de vrouwenonderdrukking waar de niqab voor zou staan en het gedrag van de reëel bestaande draagsters. Die zijn behoorlijk anders dan de schimmen die je in de Emiraten over straat ziet gaan. Of die ik afgelopen zomer in de belangrijkste winkelstraat van München verveeld naar een Pegida-demonstratie zag kijken (ja, dat was een curieus gezicht). Of onder de sluier door zitten vozen met hun vriendje aan de boulevard in Mumbay, maar dat is een ander verhaal.
Maar goed, waar ik naartoe wil is dit: de niqab is van oorsprong een symbool voor vrouwelijke onderworpenheid, maar het heeft er alle schijn van dat het in Nederland eerder een punkstatement is: fuk yer system ya fukkin fukkers. De provocatie kan nog steeds behoorlijk hinderlijk zijn, maar het is van een dwarsigheid die in het Midden-Oosten van vrouwen niet getolereerd zou worden. En dat geeft het verzet ertegen iets komisch.
