Net als in The Matrix, dat voor een aanzienlijk deel als voorbeeld van Inception mag gelden, is aan het begin van de film een meester-leerling scène nodig om de context van het verhaal uit te leggen en en passant enkele filmische hoogstandjes te tonen.

In dit geval laat meester-dromendief Cobb (Leonardo di Caprio) aan nieuweling Ariadne (Ellen Page, bekend als hoofdrolspeelster van Juno) zien hoe mensen in een collectieve droom kunnen belanden en daar elkaars onderbewuste manipuleren. De klus waar ze samen voor staan is de erfgenaam van een groot energieconcern de gedachte ingeven om het bedrijf op te splitsen.

De film speelt zich af in een vliegtuig, waar de erfgenaam een slaapmiddel in zijn drankje krijgt en elektronisch in een collectieve droom gebracht wordt. In die droom wordt hij ontvoerd, maar omdat hij een training tegen dromendiefstal heeft ondergaan, proberen agenten hem neer te schieten. Wie sterft in een droom, ontwaakt daar namelijk uit. In de droom wordt de erfgenaam opnieuw in een droom gebracht, waar hij in een vriendelijker omgeving belandt. Daar overreedt Cobb hem in een aan James Bond ontleende derde droomlaag te stappen, waarin hij een kluis van zijn vader moet openen. Alsof dat niet ingewikkeld genoeg is, interfereert ook nog eens een persoonlijk trauma van Cobb alle dromen.

Het is de verdienste van regisseur Christopher Nolan dat hij dit complexe verhaal toch inzichtelijk weet te houden door tussen de verschillende droomlagen heen en weer te schakelen. Pas helemaal aan het eind zaait hij welbewust verwarring met een aantal dubbelzinnige scènes. Een seconde voor een draaiend tolletje uitsluitsel zou moeten geven, is de film afgelopen. Briljant.