Onze eerste campagne-actie: met zeven GroenLinksers een half dagje bij de voedselbank in Rotterdam. We hadden ons voorgenomen het niet bij wat lippendienst te houden en na wat praten, een rondleiding en een foto weer te vertrekken. Politici mogen ook best fysiek de handen uit de mouwen steken.

Dus laadden we eerst een vrachtwagen vol kerstbomen uit, om vervolgens aan de lopende band voedselpakketten in te pakken. Mijn taak werd het overscheppen van gedroogde cranberry’s uit grootverpakkingsdozen in kleine zakjes van ongeveer een pond. Dat is goed te doen, terwijl je ondertussen met je partijgenoten de politieke strategie doorneemt. In elk geval hield ik er een nuttiger gevoel aan over dan na menige vergadering.

Deze middag de derde aflevering van Elephant Talk, een initiatief van GroenLinks en de SP. Tot aan de verkiezingen iedere derde zondagmiddag van de maand een debat in de White Elephant aan de West-Kruiskade. Thema was deze keer veiligheid. Of liever de schijnveiligheid die de afgelopen jaren gecreëerd is. Ofwel: demoniseer een stel moslims, maak de mensen op die manier bang, stel vast dat het wel meevalt en presenteer dat dan als een enorme overwinning. Als de verkiezingen naderen, maak je daar weer een hoop misbaar over, zodat de cyclus weer opnieuw kan beginnen. Hopelijk trappen de Rotterdammers er niet opnieuw in. Over olifanten gesproken.

Eindelijk eens een keer ontspannen praten over de multiculturele samenleving, vanavond in De Heuvel aan de Grote Markt. Network of Trust, een groep jonge Rotterdammers, organiseerde een bijeenkomst met film, sketches en debat voor een publiek dat voor de gelegenheid was ingedeeld in eerste- en tweederangs burgers (de eerste groep kreeg koekjes en koffie/thee in een kopje, de tweede mocht zichzelf iets inschenken in plastic bekertjes). Politiek incorrecte grappen toegestaan.

Wat allemaal niet wegnam dat het thema serieus genoeg was: “M’n eige stad en toch voel ik me hier niet thuis”. De sfeer in de stad is er de afgelopen jaren tenslotte niet op vooruitgegaan. Maar juist op zo’n avond vat een mens weer moed. Er zijn nog genoeg mensen die zich er niet bij neergelegd hebben en die ervan overtuigd zijn dat Rotterdam een wereldstad zal blijven, hoeveel angst die wereld sommige bewoners dezer dagen aanjaagt. Moedig voorwaarts!

In een nogal chaotische vergadering heeft GroenLinks vanavond de lijsten vastgesteld voor de (deel)gemeenteraadsverkiezingen van 2006. Lijsttrekker Orhan Kaya was al eerder aangewezen en ook verder bevatte de lijsten weinig verrassingen. Alleen over Charlois ontstond enige commotie, omdat de kandidatencommissie met een summiere motivatie de volledige zittende fractie terzijde had geschoven. Begrijpelijk dat de leden dat niet pikten en alsnog Mustafa Akdemir als lijsttrekker naar voren schoven. Geen schoonheidsprijs voor het proces dus, maar altijd nog beter dan de achterkamertjespolitiek van Leefbaar Rotterdam, waar de leden van de kandidatencommissie vooral zichzelf hoog op de lijst wilden zien (en de gewone partijleden onvoldoende tanden hebben om daar een stokje voor te steken).

Mijn eigen plaats op de lijst is nummer vijf, precies degene waar ik om gevraagd had. Het is geen plek die direct uitzicht geeft op een plekje in de raad, maar daar maal ik niet om. Ik ben ook een van de drie namen op het lijstje mogelijke wethouders, met name voor het geval GroenLinks een van de ‘hardere’ portefeuilles zou gaan beheren. Maar goed, laten we eerst maar eens een fatsoenlijke verkiezingsuitslag halen.