De eerste grote campagne-actie vandaag, in bioscoop Cinerama. We hebben een heleboel kaartjes opgekocht en via onder andere de minimawinkel verspreid, zodat kinderen die dat anders niet betalen kunnen, toch eens een film kunnen zien. Zo willen we de aandacht vragen voor armoede in de stad. Dat lukt. Niet alleen komen er meer kinderen dan waar we op gerekend hadden, ook de pers komt er in redelijk groten getale op af. Geslaagde middag dus.

Slimme moeders, met wie Kamerlid Ineke van Gent en lijsttrekker Orhan Kaya in gesprek gaan, vragen of dit soms een eenmalige verkiezingsstunt is. Dat is natuurlijk waar. Als kleine partij moeten we vier jaar sparen om in verkiezingstijd wat leuke dingen te kunnen doen. Maar we willen wel zorgen dat kinderen vaker leuke dingen kunnen doen. Door sport en cultuur toegankelijker te maken voor minima, bijvoorbeeld. Ieder jaar blijft 200 miljoen euro voor armoedebestrijding liggen, domweg omdat gemeenten te lui zijn om het uit te geven.

Plotselinge invalbeurt bij een lijsttrekkersdebat in de Laurenskerk. We mogen reageren op de stelling dat de overheid meer aandacht moet hebben voor religie als samenbindende factor in de samenleving. Als rookie in het gezelschap mag ik niet ontevreden zijn dat het door mij aangezwengelde onderwerp vervolgens een belangrijk deel van de discussie domineert, namelijk dat de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO) versterkte contacten onvermijdelijk maakt. De overheid wil in zorg en welzijn meer beroep doen op vrijwilligerswerk en de kerken zijn nu eenmaal de grootste vrijwilligersorganisatie van het land. Zo vermijden we in elk geval gedoe over moslims en stemmen in kerkgebouwen.

Remco Oosterhoff van de CU/SGP en ik hebben de middelste plekken veroverd, met als gevolg dat we de sneren van de babyboomers te linker en rechter zijde langs ons heen krijgen. Niet echt een aangename gewaarwording, maar ik zal er aan moeten wennen.

Na afloop krijgen we van dominee Taco Noorman een boekje over Sinterklaas. Mijn eerste cadeau als politicus. Waarvan akte.

‘No pasaran’ klinkt vandaag een van de liederen tijdens de Spaanstalige dienst van de katholieke kerk aan de Nootdorpstraat, begeleid op gitaar. ‘Uw woorden gaan niet voorbij’, betekent het, maar er klinkt ook een echo in door van La Pasionara, de communistische leidster die tijdens de Spaanse burgeroorlog ‘ze komen er niet door’ als leuze voerde tegen Franco’s fascisten. Misschien is het de melodie, Simon & Garfunkel’s ‘Sound of silence’, die bij mij het beeld van de protestgeneratie oproept.

De pastoor roept op tot solidariteit met de melaatsen van deze tijd, zoals dakozen en illegalen. De gemeente, vooral bestaand uit Latijns-Amerikanen, lijkt het te beamen, maar zingt slechts aarzelend mee. Dat zou de Surinamers van vorige week niet overkomen zijn.

He he, eindelijk toegekomen aan het invullen van de stemwijzer. Tot mijn opluchting kwam daar keurig GroenLinks uit. Het zal je als politicus maar gebeuren, zoals SP-lijsttrekker Theo Cornelissen overkwam, dat er een andere partij uitkomt (in zijn geval GroenLinks). Op mijn lijstje volgden daarna ChristenUnie, Stadspartij en SP, in die volgorde, daarna een hele tijd niks, daarna PvdA en CDA, dan weer een hele tijd niks, en dan Nationale Alliantie, VVD en Leefbaar Rotterdam.

Wat mij wel enigszins verontrust is dat ik kennelijk meer gemeen heb met de Nationale Alliantie dan met Leefbaar Rotterdam. Dat klopt toch echt niet. Ik zie die laatste partij namelijk nog altijd als een PvdA-afsplitsing, met dezelfde neiging tot zuurte en arrogantie (‘stem op ons, anders is het een ramp voor de stad’), maar in elk geval vele malen fatsoenlijker dan de Nationale Alliantie. Wat mij waarschijnlijk nekt is dat de echt gemene trekjes van de NA niet in de vragen van de stemwijzer naar voren komen. Enfin, moedig voorwaarts, zullen we maar zeggen.

Elf uur ’s ochtends, de Evangelische Broedergemeente aan de Annastraat. Hoewel van oorsprong Moravisch is dit de facto een Surinaamse kerk. Dat komt omdat de Nederlandse tak van de Moravische broeders zijn zendingsinspanningen op Suriname geconcentreerd heeft.

Toch een beetje gek om een bomvolle kerk vol Surinamers in een klassieke protestantse liturgie ‘Voor mijne schuld droeg Hij smaadheid en hoon’ te horen zingen. Dat ligt uiteraard aan mij. Het cliché in mijn hoofd wil dat ouderwetse Nederlandse gezangen door uitsluitend blanke gemeentes gezongen dienen te worden, terwijl Surinamers het bij ‘Gran Gado, glori de fu Yu’ dienen te houden. Weer een uiterst leerzame ochtend dus.

Na de centrale markt vorige week zaterdag en de Grote Visserijmarkt afgelopen donderdag is de Afrikaandermarkt vandaag aan de beurt voor onze actie ‘Spreekt Nederlandsch’, waarbij we het college een handje helpen door mensen terecht te wijzen als ze in het openbaar een andere taal dan Nederlands spreken. De reacties vertonen inmiddels een lijn: negeren, verbazing, ingehouden woede. Als we het uitleggen, breekt de lach door.

Absoluut een leuke actie om mensen mee aan te spreken, beter dan ‘mag ik u een foldertje aanbieden?’ We krijgen ook wat negatieve reacties (‘jullie discrimineren de autochtonen!’), maar de meeste zijn positief. Er komen ook de nodige mensen spontaan op ons af om sympathie te betuigen.

Overigens is het Rotterdamse sprachverbot inmiddels ook doorgedrongen tot Duitse en Turkse kranten. Als ik niet zo overtuigd was dat het binnenkort afgelopen is met de flauwekul, zou ik me bijna voor mijn stad gaan schamen.