Het Rode Kruis heeft een gironummer geopend in verband met de op handen zijnde hongersnood in Afrika. Niet om een extra hoog hek aan de Middellandse Zee op te trekken, maar voor voedselhulp. Het linkse complot in deze is uiteraard dat de overlevende Ethiopiërs aangezogen zullen worden door de gedachte dat er in Europa genoeg te eten is.

Of wacht, het linkse complot is dat de hongersnood het gevolg zou zijn van El Niño, een klimaatverzinsel. Er zijn dus helemaal geen hongerige Ethiopiërs. Die voedselpakketten zijn bedoeld als rantsoen voor de Saharareis die ze naar de Libische kust moet brengen, vanwaar ze snel naar Nederland reizen om hier in 2017 op de PvdA te kunnen stemmen. Of zoiets. (sg)

Als een columniste haar afgrijzen van Nederturken duidelijk maakt, dan dient ze het vrije woord, maar als die Nederturken vervolgens hun verbale middelvinger opsteken moeten ze hun bek houden, en daar vind ik – ach, f*ck it, daar wil ik het helemaal niet over hebben. Stephen Fry heeft namelijk een TL;DR stuk geschreven waarom hij het internet de rug zou willen toekeren. Internet is het domein van de heersende orde geworden en daar wil hij niet bijhoren.

Soms wou ik dat het waar was, van die heersende orde. Dat de onheilstijdingen, halve waarheden en leugens altijd in Junckeriaanse wolligheid tot me kwamen in plaats van gehuld in ranzige hyperbolen of gewikkeld in dertig lagen aluminiumfolie. Op het deel van internet waar ik me veel ophoud, merk ik weinig van Fry’s aantijgingen. Zelfcensuur in de vorm van een internexit ga ik mezelf niet opleggen, maar ik haal wel steeds vaker mijn schouders op. (sg)

Fundamentalisme is wat je krijgt als je religie in handen van rationalisten geeft. Die lezen een oud boek en denken vervolgens dat je alles wat erin staat systematisch moet gaan doorvoeren, terwijl de doorsnee gelovige er wat pragmatischer (of hypocrieter, als u dat woord graag gebruikt) mee omgaat. De gewelddadige jihad is dan ook eerder een product van de moderne tijd dan een vijand ervan – maar dat had u al eens bij John Gray gelezen.

Hoe dan ook, ik kwam hierop door een nieuw boek dat probeert te verklaren waarom er zoveel hoger opgeleiden, met name ingenieurs, bij Al Qaida en IS zitten. Er worden allerlei sociale en economische redenen bijgesleept die academici extra vatbaar zouden maken voor radicale gedachten. Leuk geprobeerd, denk ik dan. Maar het toont vooral dat hedendaagse westerlingen zich niet meer kunnen voorstellen dat een bloedige aanslag de consequentie kan zijn van rationeel handelen. (sg)

De vrijheid van meningsuiting (u weet wel, het recht om iedereen en z’n moeder de tyfus te wensen op Twitter) is weer eens naar de mallemoer, deze keer omdat een Duitse komiekeling na wat heisa vrijgesproken gaat worden van Erdoganocide. Het is toch een beetje alsof het Nederlandse voetbal is ingestort omdat er ergens een Marokkaan met zijn onderbroek onder de douche betrapt is.

Ik ga niet nog een keer zeggen dat het allemaal commotie om niks is. Eerder iets anders: ik zou zo graag willen dat onze minister president eens pisnijdig werd om een cartoon, een hekeldicht of desnoods een mopje van Hans Teeuwen. Weglachen, schouderophalen, de professionele reactie van onze eigen politici op venijnige satire heeft ook iets verontrustends. (sg)

Er was weer eens een relletje. Het relletje bestond eruit dat die gast met die snor die op teevee altijd moppert over voetballers deze keer iets gemopperd had over Marokkaanse voetballers. Die zouden op een voetbalteam hetzelfde effect hebben als corpsballen op een collegegroepje: heb je er teveel, dan gaan ze klitten en de sfeer verzieken. Zoals altijd kletste de snor maar wat raak, alleen wonden nu ook mensen buiten de voetbalwereld zich erover op.

De snor overdreef een beperkt en deels achterhaald effect. De gebeten honden overdreven weer wat de snor gezegd had tot het klonk als ‘minder minder minder’. En zo had iedereen zijn portie verontwaardiging om niets weer gehad. Het relletje kwam niet voort uit een al dan niet vermeend cultuurverschil, maar uit onze permanente behoefte aan commotie. (sg)

Een Duitser maakte een flauw grapje over Recep Tayyip Erdogan. Erdogan boos. Een andere Duitser, aangemoedigd, maakte een smakeloos grapje over Erdogan. Erdogan nog bozer. Niveau kleuter allemaal, maar de positie van Angela Merkel zou erdoor ‘onder druk’ komen te staan, zo stond in de krant. Dat vond ik dan weer wel een goede grap.

Maar goed, de trend is verontrustend. Alsof er niet al genoeg landen in Europa (Rusland, Hongarije, Polen) zijn waar een democratisch gelegitimeerde regering de instituten van de staat naar zijn hand zet en de pers muilkorft. De revolutie is niet de enige die soms haar eigen kinderen opeet. (sg)

Toen Nederland nog massaal gelovig was, betekende scheiding van kerk en staat dat de overheid blind was voor welk geloof je aanhing. Je kon bij de overheid dus zichtbaar katholiek, zwaar gereformeerd of wat dan ook zijn, als je je werk maar goed deed. Met de opkomst van het secularisme is de interpretatie ontstaan dat de staat zich dient te identificeren met ongelovigen. Dat wringt.

De discussie laait dezer dagen meestal op als er een ambtenaar met een hoofddoek wordt gesignaleerd, of een juf met een hoofddoek op een openbare school. Gek genoeg zijn degenen die vinden dat dit niet kan, vaak dezelfden die menen dat je wél openlijk homo moet kunnen zijn op een orthodox christelijke school. Terwijl het in wezen om dezelfde vraag gaat: heb je als mens het recht om jezelf te zijn, ook als je mensen bedient die zich niet met jou identificeren? (sg)

Al bijna honderd jaar heeft de ganse wereld één allesverzengende obsessie, namelijk het kleinkrijgen van Rusland. Geen middel wordt geschuwd in het Grote Anti-Russische Complot (GARC), van een complete wereldoorlog tot het in de wereld helpen van sprookjes over goelag-archipellen en gerotzooi met Panamese bv’s. Gelukkig laten Russen zich niet van de wijs brengen door dergelijke propaganda.

De vijanden van de Russen zijn immers fascisten. Fascist word je door een vijand van Rusland te zijn, niet omgekeerd. Denk je bijvoorbeeld democraat te zijn, maar heb je iets tegen Putin, dan ben je dus alsnog fascist. Het is de grote tragiek van het GARC: de hele wereld heeft niets belangrijkers te doen dan Rusland dwars te zitten, maar de Russen zelf zijn de enigen die het zien. (sg)

Nou mensen, nog 24 uur en dan is het nationale gezelschapsspel referendumpje ook weer geweest. Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik erger me inmiddels meer aan de linkse dan de rechtse tegenstanders van het associatieverdrag. De laatsten zijn eerlijk: de Oekraïne kan ons niet bommen, we willen gewoon een rel schoppen. In bepaalde linkse kringen meent men campagne te moeten voeren met als argument dat ons nee ook beter is voor de Oekraïne zelf.

Hallo, mogen ze dat zelf bepalen, ja? Het zal wel een traditionele socialistische bevoogdingsreflex zijn of zo, maar wij zouden toch raar staan op te kijken wanneer Nederland buiten een verdrag gehouden wordt omdat de Belgen vinden dat we te dom zijn om de consequenties ervan te doorzien. Vooral omdat we dan ook wel weten wat er eigenlijk aan de hand is: die Belgen willen de fokking Hollanders pootje lichten. Dat is de inzet vandaag. Stem vooral tegen, als je wilt, maar laat die messiaspretenties alsjeblieft achterwege. (sg)

Bij TPO (dat is een soort GeenStijl voor bejaarden) is men dol op het woord “linksgekkie”. Elders wil dit woord nog wel eens opduiken voor excentrieke lieden ter linker zijde, maar bij TPO is het een aanduiding voor iedereen die Geert Wilders een flapdrol vindt. Enfin, als u een keer geen trek heeft in poezenfilmpjes moet u er maar eens gaan kijken.

Mij gaat het even om wat dat woord, linksgekkie, probeert uit te drukken. Het klinkt zachtaardiger dan gutmensch, maar er spreekt ook meer dedain uit. Met een gutmensch ga je de strijd aan, boven een linksgekkie ben je zo ver verheven dat je je er hoogstens vrolijk om kunt maken. Toch staat het woord, niet alleen bij TPO overigens, vaak in een verbeten context. De linksgekkies mogen dan naief, dom, etcetera zijn, ze zijn kennelijk machtig genoeg om te moeten vrezen. Het verkleinwoord voor de ander is een middel om de eigen angsten te bezweren. (sg)