Sinds de universiteit hem op z’n 65ste met pensioen stuurde, reist mijn vader de halve wereld af om colleges te geven in landen waar je op die leeftijd nog niet wordt afgeschreven. Aanbiedingen voor een vaste aanstelling legt hij naast zich neer en hij heeft ook het aantal reizen gerantsoeneerd, maar anders zou hij voor de komende jaren volgeboekt kunnen zijn. Kortom, de hele aow-discussie is aan hem niet besteed.

Deze maand verscheen zijn tweede magnum opus. Het is maar half zo dik als het eerste, maar toch altijd nog een kloeke 450 pagina’s. ‘Jesus Christ in world history’ traceert hoe binnen en buiten het christendom in de loop van twintig eeuwen tegen de figuur van Jezus en tegen zijn volgelingen werd aangekeken.

Verwacht geen Karen Armstrong-achtige rollende zinnen. Mijn vader is meer een encyclopedist. Iedereen die iets belangwekkends over Jezus gezegd heeft, komt aan het woord. Het aantal harde feiten per pagina loopt in de vele tientallen. Op sommige bladzijden nemen de voetnoten meer ruimte in dan de lopende tekst. Gelukkig blijft er ook ruimte voor anekdotes en citaten. Bijvoorbeeld deze van de Sri Lankaanse buddhistische priester Migettuwatte Gunananda, die in 1873 helder liet weten niets in Jezus te zien:

“At the birth of one who is to bring happiness to this world, a good omen must present itself, and as the slaughter of children was not a good sign, there was no doubt that it only portended the introduction of a false religion on earth and consequent evil to man.”

Even een egopostje. Dit weekend zat tussen de post het rapport Wetenschap is voor iedereen van Suzanne Haanappel en Sjaak Brinkkemper (Universiteit Utrecht). Het is een studie naar de popularisering van de informatica en informatiekunde.

Ik ben een van de twee experts die voor het onderzoek aan de tand gevoeld is. Dat jullie even weten dat ik naast een heleboel ongefundeerde opinies ook best nog wel ergens verstand van heb.

Er zijn van die herinneringen die een mens moet koesteren. Een daarvan in mijn geval is een geschiedenisleraar die soms een uur lang achterover geleund met de benen op tafel verhalen vertelde over hoe het eraan toeging tijdens de Renaissance in Italië of Rusland onder de Romanovs. Aantekeningen maken hoefde niet, want niks ervan zou feitelijk terugkomen tijdens een repetitie. Maar wat leerde je als jonge gymnasiast tijdens die sessies veel over hoe het leven in elkaar zat.

Vandaag werd Adriaan Miltenburg een groots afscheid aangeboden aan het CGU. Ik was er niet bij. Ik moest namelijk toezicht houden op een jongen met een piercing door zijn lip die bij mij een lek raam kwam vervangen. Zo zit het leven ook wel eens in elkaar. Het afscheidsprogramma duurde drie uur. Ik hoop dat Adriaan tenminste de helft daarvan gekregen heeft om te vertellen.

In 1986 namen hij en leraar grieks en latijn Joop Delmaar een kleine groep leerlingen op een geschiedenisles van twee weken mee naar Rome. Adriaan was de reisleider, Joop was voortdurend bezig passages van Tacitus en Suetonius aan de stoffige realiteit om hem heen te relateren. Het was zijn eerste keer in Rome, zei hij, al vind ik dat nog steeds moeilijk te geloven. Adriaan deed alsof hij Rome in zijn broekzak had en het jaarlijks even tevoorschijn haalde om op te poetsen voor een nieuwe generatie leerlingen. Wij waren zeer onder de indruk.

Maar dat was ik in de klas ook. Hij liet zich wel eens ontvallen dat hij aan mij kon zien of het interessant was wat hij vertelde. De ene keer schreef ik veel op, de andere keer niets. Achteraf vraag ik me af of die keren dat ik niets schreef, niet de interessantste waren.

Sinds ik als kleine zelfstandige door een wetswijziging verplicht sta ingeschreven bij de Kamer van Koophandel, krijg ik brieven van groothandels in kantoorartikelen, kantinebenodigdheden en andere zaken die de moderne ondernemer nodig heeft.

Maar van de zending van vandaag stond ik toch even te kijken. Google stuurde me een brief. Of ik Adwords wilde gaan gebruiken. Er zat een plastic pasje met een actiecode bij. Dat heb ik uiteraard niet in de oudpapierbak gegooid.

Omdat ik als freelancer geen pensioen opbouw zet ik jaarlijks geld opzij in deposito’s, koopsommen en aandelen. De kredietcrisis heeft mijn oude dag dan ook zwaar getroffen: vijf jaar waardevermeerdering kwijt op mijn aandelen. Volgens de economieboekjes hoefde ik dan ook weinig aan dividend te verwachten. Immers, de waarde van de aandelen reflecteert de winstgevendheid van het bedrijf.

Dus ik was op zijn zachtst gezegd verbaasd toen ik vanochtend een evenlop openscheurde en op het overzicht van dividend in mijn Nederlandse aandelen een knetterend bedrag zag, hoger dan ik ooit gehaald heb. Mocht ik nog menen iets van economie begrepen te hebben, dan is dat nu voorbij.

In november 1987 liep ik, koud twee maanden aan de TU Delft, met een zelfgemaakte cartoon de redactie van de universiteitskrant Delta binnen. Geplaatst werd hij niet, maar ik kreeg een week of twee later wel een telefoontje van redactrice Esther Hageman: ze wilde me interviewen over het onderwerp van de cartoon, de analyse-tentamens.

Na afloop van dat interview vroeg ze me hoe ik op de gedachte was gekomen om een cartoon in te sturen. Ik mompelde iets over de schoolkrant. Schreef je daar ook voor, wilde ze weten. Dat kon ik niet ontkennen. Even later had ik de opdracht om een stukje te gaan schrijven over de 1-december-cijfers, het officiële meetpunt voor de studentenaantallen waarop universiteiten hun financiering ontvangen.

Slechts met die informatie gewapend toog ik naar het hoofdgebouw van de TU, waar ik na enige omzwervingen de statisticus van dienst vond, die mij uitlegde dat de 1-december-cijfers pas in de loop van het voorjaar bekend worden. Hij had wel de inofficiële 30-november-cijfers voor me. Ik liep nog even bij de dekaan van informatica binnen, die mocht uitleggen waarom zijn studie booming was, en tikte er een stukje van. Esther vond het goed. Ik mocht blijven.

Niet lang daarna verliet Esther Delta voor de Volkskrant en later Trouw, waarvoor ze me nog eens interviewde, maar dan als initiatiefnemer van de Ab Harrewijn Prijs. Ze verongelukte eind april tijdens een reis door de Verenigde Staten, maar ik kwam er nu pas achter.

Volgens de beroemde Peter van Peterspagina ben ik een bekende ingenieur/weblogger. Dat jullie het even weten. Maar er zijn onder webloggers natuurlijk ingenieurs die nog bekender zijn, zoals wiskundemeisje Ionica Smeets, die columns schrijft in de Volkskrant en Technisch Weekblad.

Roel Pieper is ook een bekende ingenieur, al worden zijn vakgenoten daar niet graag aan herinnerd (om over Anton Mussert nog maar te zwijgen). Onder GroenLinksers zijn Marijke Vos, Farah Karimi, Herman Meijer en Rik Grashoff bekende techneuten. En zo kan ik nog even doorgaan, maar kijk vooral even naar de literaire ingenieurs in dit rijtje.

En om nog wat te relativeren heb ik het aan Wolfram Alpha gevraagd: