Tumult op de klimaatconferentie in Kopenhagen. De nietige eilandstaat Tuvalu, een van de landen die door de klimaatverandering in hun geheel dreigen te verdwijnen, is erin geslaagd een eigen voorstel op tafel te krijgen, nadat het honderd andere landen achter zich gekregen had. Na het pleidooi van Tuvalu scandeerden actievoerders de naam van het land buiten de grote vergaderzaal.

Het voorstel van Tuvalu komt erop neer dat de doelen voor de vermindering van CO2-uitstoot aangescherpt worden en dat de afspraken bindend moeten zijn. Het werd onmiddellijk afgeschoten door onder meer China en India, die liever een politiek akkoord sluiten met genoeg clausules om er onderuit te komen.

Inmiddels is een ingewikkeld politiek spel op gang gekomen, waarbij de kleine eilandstaten die Tuvalu aanvankelijk steunden een beetje terugkrabbelen, China en India wat meer empathie tonen en Tuvalu de hakken in het zand zet, daarbij achter de schermen gesteund door enkele westerse landen. Uiteindelijk zal Tuvalu waarschijnlijk in het zand bijten, maar dan heeft het in elk geval gevochten voor wat het waard is. (gc)

De Comoren – laten we daar maar eens mee beginnen – zijn een archipel van vier eilanden tussen Madagascar en Mozambique. Een ervan is Frans grondgebied. De andere drie zijn sinds 1975 een zelfstandige staat, al hebben twee van die drie spijt voor onafhankelijkheid gestemd te hebben en probeerden in 1999 nog tevergeefs terug onder Franse vleugels te komen. Gemiddeld vindt er één staatsgreep per anderhalf jaar plaats.

Pas in 2006 lukte het voor het eerst om een democratische machtsoverdracht te organiseren. Een jaar later riep één van de eilanden de onafhankelijkheid uit, waarop het centrale eiland in 2008 met de hulp van buitenlandse militairen haar gezag herstelde. Afgelopen voorjaar werd per referendum het centrale gezag verstevigd.

Morgen mogen de inwoners naar de stembus om een nieuwe president en parlement te kiezen. Veel trek hebben ze er niet in. Het gaat tussen de huidige president Ahmed Abdallah Sambi, met als bijnaam ‘de ayatollah’, en oppositieleider Said Larifou, die vorige maand nog gearresteerd werd, omdat hij tijdens een campagnebijeenkomst kritiek had geleverd op het staatshoofd. Geen wonder dat de inwoners liever iets anders doen: met krakkemikkige bootjes het vierde eiland proberen te bereiken en zo in Frankrijk te belanden. (gc)

Normaal gesproken is de Raad van State het bedachtzame orgaan dat ’tut tut’ roept als de politiek geleid door de waan van de dag met grote haast een wet erdoorheen wil jagen. Inzake de AOW kwam er gisteren ineens een heel ander geluid: sneller verhogen, die leeftijd, en de plannen graag ook financieel beter onderbouwen. Want ondanks de (magere) protesten van de FNV behelst het voorstel vooral veel doorschuiven naar de toekomst.

Toch wringt er iets. De Raad van State hoort namelijk primair te beoordelen of wetsvoorstellen deugdelijk en uitvoerbaar zijn en of ze in overeenstemming zijn met de grondwet, andere wetten en verdragen. Dit advies lijkt nogal een politiek tintje te hebben met constateringen als: “Een dergelijke verdeling van lusten en lasten zet de solidariteit tussen de generaties – een wezenlijk fundament van ons stelsel van sociale zekerheid – onder spanning.”

Minister Donner stuurde de Raad dan ook met een kluitje in het riet: “Het kabinet is van mening dat de verhoging van de AOW-leeftijd niet geïsoleerd bezien moet worden, maar in de context van het bredere, evenwichtige kabinetsbeleid dat is gevoerd en nog gevoerd zal worden.” Anders gezegd: dankuwel voor het advies, maar over het beleid gaat het kabinet.

Let vooral op dat ‘nog gevoerd zal worden’. Kennelijk moeten de aow-voorstellen gezien worden binnen een kader dat nog niet bestaat maar zeker zal gaan bestaan. Dat zal ook wel nodig zijn, want de bestaande plannen voldoen niet aan de toets van het CPB waarop de ideeën van de FNV werden afgekraakt. De Raad van State heeft misschien een wat ongebruikelijke stap genomen door het kabinet te kapittelen over gebrek aan daadkracht. Maar allemachtig, wat is het hard nodig. (gc)

De inwoners van het kleine Equatoriaal Guinee verdienen gemiddeld 37.000 dollar per jaar. Dat hebben ze te danken aan hun president, want hij en zijn familie halen zoveel binnen dat ze ruimschoots compenseren voor de rest van de bevolking, die het met een dollar per dag moet doen. President Teodoro Obiang Nguema liet zich afgelopen weekend dan ook herkiezen. De uitslag laat nog even op zich wachten, maar hij heeft beloofd meer stemmen te halen dan de vorige keer, toen de teller op 97,1 procent bleef steken.

Het hele verhaal over de vele schendingen van de mensenrechten, oliedollars en bijbehorende vriendschap met de VS hoeft hier niet verteld te worden. De corruptie is zo schaamteloos dat de zoon van president Obiang er tijdens een rechtszaak in Zuid-Afrika vrolijk over vertelde. “In mijn land is het gebruikelijk dat ministers een partnerschap afsluiten met buitenlandse bedrijven die naar contracten van de overheid dingen, zodat een aanzienlijk deel van het bedrag op hun eigen bankrekening belandt.”

Lees verder Equatoriaal Guinee betaalt wisselgeld

De voormalige guerillabeweging Swapo gaat voor de vijfde keer op rij de parlements- en presidentsverkiezingen winnen in Namibië. Vandaag en morgen gaan de één miljoen kiesgerechtigden naar de stembus in het zeer woestijnrijke land, dat het vooral moet hebben van toerisme en (vanwege de crisis ingestorte) mijnbouw. Na Niger is Namibië de grootste exporteur van uranium ter wereld.

Hoewel de winnaar vaststaat, krijgt Swapo voor het eerst serieus tegenstand. De Rally for Democracy and Progress (RDP) splitste zich twee jaar geleden van Swapo af. Ze is vooral een vehikel voor enkele ontevreden oudgedienden van Swapo, maar positioneert zich ook als tegenstander van de corruptie die onvermijdelijk toeslaat als dezelfde kliek te lang aan de macht blijft. Die houding uit zich ook in een harde opstelling jegens Zimbabwe. Swapo verdedigt Robert Mugabe, een strijdmakker uit de tijd van de blanke overheersing van zuidelijk Afrika immers.

Kennelijk maakt Hidipo Hamutenya, de leider van de RDP, de regering echter zo nerveus dat Swapo hem voor de rechter gedaagd heeft wegens uitspraken over vermeende verkiezingsfraude. De nationale mensenrechten-organisaties heeft zich ook kritisch uitgelaten over de kiesraad – en kan juridische actie tegemoet zien.

Nu zal er ongetwijfeld het

Kijk zo hoort het nou als je een grensconflict hebt: je gaat naar het International Court of Justice (ICJ) in Den Haag. Niger en Burkina Faso kondigden hun gang gisteren aan. Beide partijen, straatarme landen met krakkemikkige democratieën, zijn daar meer bij gebaat dan bij een oorlog. Het ICJ loste vier jaar geleden al een dispuut tussen Niger en Benin op.

Burkina Faso en Niger steggelen al lang over hun 650 kilometer lange grens, maar de spanning liep de laatste jaren op. Begin dit jaar dreigde het even flink uit de hand te lopen, toen politici in het grensgebied beschuldigingen uitten over wederzijdse misdragingen. Lokaal bestond echter ook de wil om het probleem vreedzaam op te lossen. Het lijkt erop dat dit ervoor gezorgd heeft dat de nationale regeringen zich nu tot het ICJ wenden.

Bij een zaak voor het ICJ moeten beide partijen zich vooraf binden aan de uitkomst. Dat is gebeurd. In het geval van Niger en Benin had het hof drie jaar nodig om tot een uitspraak te komen. Het lastige is vooral dat het om voormalige Franse koloniën gaat, zodat er weinig historisch materiaal over de juiste grens bestaat. Maar de gang naar het hof van beide landen is vooral een lichtpunt voor Afrika, waar wapens nog altijd de meest geëigende manier zijn om conflicten op te lossen. (gc)

Wie diensten levert aan de rijksoverheid krijgt te maken met algemene leveringsvoorwaarden, beter bekend als Arvodi. Dat is uiteraard een openbaar document, want leveranciers moeten als ze offerte uitbrengen tenslotte weten aan welke voorwaarden ze moeten voldoen. Er zit echter ook een toelichting bij hoe ambtenaren de voorwaarden moeten toepassen. En die is geheim.

Dit is in het verkeerde keelgat geschoten bij ICT-Office, de branchevereniging. Al meer dan een half jaar voeren de ICT’ers een oorlogje met de overheid om die toelichting boven water te krijgen. Er zou namelijk in staan dat de voorwaarden eigenlijk niet geschikt zijn voor ICT-projecten. En dat zou weer tot willekeur leiden bij het verstrekken van opdrachten (en het bevoordelen van open source software).

Dus sloeg ICT-Office aan het wobben. Bij alle verzoeken om de toelichting openbaar te maken ving het tot nu toe bot, ook deze week weer. De overheid heeft daarvoor drie argumenten: het is geen bestuurlijke aangelegenheid, het bevat persoonlijke opvattingen van een ambtenaar en het schaadt de financiële belangen van de staat.

En dat is toch wel een curieuze redenering. Want als het geen bestuurlijke aangelegenheid is en de particuliere mening van een ambtenaar weergeeft, waarom gaat die toelichting dan heel ambtelijk Nederland door? De suggestie dat het in werkelijkheid een richtlijn is, dringt zich nogal op. En die financiële belangen – het kan natuurlijk handig zijn om bedrijven ten gunste van de belastingbetaler tegen elkaar uit te spelen, maar transparant is het niet. Onwillekeurig ga je toch denken dat er via de toelichting de hand gelicht is met de concurrentieregels en dat het financiële belang eruit bestaat dat de staat schadeclaims tegemoet kan zien als de toelichting bekend wordt. Kortom, ICT-Office wobt vrolijk verder. (gc)

Daar stond me ineens een enorm curieuze grafiek in The Economist van deze week: Nederland zou in de EU verreweg de strengste straffen uitdelen voor drugsgebruik en bezit van kleine hoeveelheden daarvoor. Een des te curieuzere observatie omdat in het onderliggende EU-rapport staat dat Nederland gebruiksdelicten doorgaans niet vervolgt.

Portugal staat helemaal onderin het rijtje, omdat het veel afkicktrajecten strafrechtelijk oplegt. Kortom, omdat de Nederlandse cijfers niet versneden zijn met de lichtste overtreders, komt het land streng uit de bus.

Lees verder Steeds minder ecstacy in ecstacy

Wanneer Theo van Gogh, zoals zijn bedoeling was, gewoon aan longkanker was overleden, zou hij inmiddels vermoedelijk vergeten zijn. Hij was een aardige low-budget filmer, een venijnige interviewer en stukjestikker, en een bij toebeurten aimabel en onhebbelijk mens. Geen verdiensten die je in de canon van de Nederlandse geschiedenis doen belanden.

De bolle wordt herdacht omdat hij systematisch moslims beledigde en om die reden door een hunner werd afgeslacht. Nederland is veranderd sinds die daad. Niet omdat moslimterrorisme het land in zijn greep heeft (dat is in Europa nog altijd een marginaal verschijnsel vergeleken met de tijd van RAF, IRA, ETA, enzovoort) maar door de bij vlagen hysterische reactie van de autochtone bevolking.

Lees verder Nou is het mooi geweest met Theo