Het scenario van ‘Deep Throat‘ gaat als volgt. Man bedreigt en mishandelt vrouw. Geïntimideerde vrouw wordt gefilmd met een penis in haar mond. Man verdient er honderden miljoenen aan en schopt vrouw met een fooi op straat.

BNN en VPRO gaan de man voor zijn verdiensten nog wat geld in handen stoppen door de film uit te zenden. Althans, dat zeggen ze, want bij BNN weet je het natuurlijk niet. Bij de grote donorshow werd het moment supreme ineens afgelast om plaats te maken voor een opgeheven vingertje over het tekort aan organen.

Ook nu rechtvaardigt BNN, samen met de VPRO, haar uitzendbeleid door er een opgeheven vingertje aan toe te voegen. Een heel dun vingertje, wel te verstaan, want het gaat niet over vrouwenmishandeling (een nog steeds bestaand probleem) maar de sexuele revolutie (voor de doelgroep van BNN een gegeven). Ach, het zal allemaal wel, maar ‘Sex voor de Buch’ was indertijd oprechter.

Ik dacht dat Bert Wagendorp al hard naar Erik van Muiswinkel had uitgehaald wegens diens oproep aan atleten om weg te blijven van de Olympische Spelen, maar Sylvain Ephimenco gaat er nog even wat harder overheen. Ik citeer:

“Op 1 maart 2003 onder de kop ‘Sporten in de schaduw van Mugabe’ gaf Van Muiswinkel een interview aan Trouw. Het ging over zijn geliefde sport cricket. Het WK vond toen plaats in Mugabe’s Zimbabwe. Een land van martelkelders, executies, hongersnood en boerenmoorden. Onze man met een missie was toen fel tegen welke boycot dan ook en zei zelf wel te spelen als hij de kans kreeg. Hij stoorde zich aan pro-boycot-columnisten met hun ‘politiek correcte vingertje’.”

Het lijkt erop dat Iraniërs baat hebben bij Amerikaanse oorlogssimulaties. In 2002, zo meldt de New York Times, deden de Amerikanen een simulatie waarbij hun vloot in de straat van Hormuz aangevallen werd door een zwerm van Iraanse speedboten met raketwerpers.

Daar hadden de technologisch superieure schepen van de Amerikanen geen goed weerwoord op, zoals een olifant het kan afleggen tegen een kudde hyena’s. De aanvallen komen van zoveel kanten tegelijk dat het moeilijk is de verdediging te organiseren. In de simulatie liep de Amerikaanse vloot enorme schade op.

Eerder deze maand vond een incident plaats waarbij Iraanse speedboten tussen Amerikaanse schepen door laveerden, zogenaamd op een routinematige patrouille, maar de Amerikanen ervaarden het al bedreigend en protesteerden scherp. Of is nerveus misschien het goede woord?

Intermediair sluit het jaar af met een special over identiteit. Tricky onderwerp en het blad weet daar weinig aan toe te voegen dan wat clichés. Maar een gedicht van mijn favoriete dichter Ingmar Heytze maakt alles goed (wanneer zal het voor het laatst zijn dat hij zo’n grote oplage haalde?).

Wat je zegt

voor Máxima Zorreguieta

Soms ben ik benieuwd naar hoe iets óók had kunnen gaan.
Ik zie je nog dansen op dat feest, tussen mensen
die je nu waarschijnlijk nooit meer ziet.

Stel dat je hem de dag daarna ontmoette, dan was dat
je allerlaatste nacht zonder – ik wilde bijna schrijven: identiteit.
Had je dit avontuur weer aangehaald als je toen wist wat je nu weet?

Wat je zegt dan ben je zelf, vinden ze hier. Jij bent grote ramen
zonder gordijnen en één koekje bij de thee – een mening,
waar andere meningen tegenover staan.

Er valt soms slecht met ons te praten, geef ik toe. Vergeef ons
en vergeet niet: onze harten kunnen smelten
met één goed gemikte traan.

Een van de leukste individuele weblogs in het Nederlandse taalgebied wordt geschreven in Iran. Onze man in Teheran is de virtuele hangplek van Thomas Erdbrink, de correspondent van de NRC in het Midden-Oosten. Zijn weblog vertelt veel meer over het leven in Teheran dan uit zijn stukken in de krant mag blijken.

Vorige maand mijmerde onze man dat hij zo graag “Modern Talking en Chris De Burgh (lang heel erg populair in Iran) naar het Azadi-stadion zou halen om alle taxichauffeurs tranen in de ogen te bezorgen.” Een maand later stond het in de krant: Chris de Burgh gaat als eerste westerse artiest sinds de revolutie optreden in Iran. Profetische gaven? Of toch voorkennis?

In mijn tijd op het Christelijk Gymnasium Utrecht, inmiddels twintig jaar geleden, moesten wij lachen om het centraal schriftelijk eindexamen. Na de schoolonderzoeken was dat een koekie, een leuke manier om je cijfers nog wat op te vijzelen. Ze konden op het ministerie van alles verzinnen, op het CGU hadden we onze eigen normen. Dat is kennelijk nog steeds zo, want de onderwijsinspectie kwam in het voorjaar langs en noteerde:

“Met de hoge cijfers voor het eindexamen en de goede doorstroom van leerlingen in de bovenbouw behoort de school tot de best presterende scholen van ons land. De intellectuele vermogens van de leerlingen in combinatie met de gedegen pedagogisch-didactische aanpak van de docenten leveren daartoe een belangrijke bijdrage.”

Helaas moest de inspectie ook nog iets anders constateren: “Veel leerlingen van het Christelijk Gymnasium hebben minder tijd dan de gemiddelde leerling nodig voor het beheersen van de beoogde kennis en vaardigheden. Zij ervaren de door overheid gestelde eisen ten aanzien van de te volgen lesuren als knellend en weinig effectief. Met name geldt dit voor de bovenbouw, waar de schoolleiding op dit moment er niet in slaagt om de leerlingen 1000 klokuren per jaar onder begeleiding onderwijs te laten volgen. Voor zolang de overheid dit eist, zal zij zich echter aan deze verplichting moeten houden.”

Kortom: het CGU kreeg een boete. En gaf de leerlingen eergisteren een brief mee die net niet oproept tot staking.

Een van de ironieën van de geschiedenis is dat het land dat God aan zijn volk beloofde zo’n beetje het enige stukje Midden-Oosten is waar geen olie te vinden valt. De Israeli’s, Palestijnen en Jordaniërs moeten hun economie dus van andere dingen draaiende houden. De kuststrook is geschikt voor landbouw, maar de Jordaniërs in het binnenland hebben echt niet veel meer dan een dikke vette woestijn.

Het land exporteert daarom vooral mensen, onder meer in de vorm van artsen en ingenieurs. Maar sinds kort heeft het bedacht dat het in de zonne-energiebusiness wil en probeert het het Europees Parlement warm te krijgen voor een subsidie. Tien miljard, zit het aan te denken. Dat is ongeveer de halfjaarwinst van Shell, een bedrijf dat graag goede sier maakt met zijn duurzame inspanningen.

Maakt u zelf de optelsom even?

Aggut. De omroep gaat z’n eigen onderzoeken of ze links is. Dat hoeft van mij niet, ik weet het antwoord zo ook wel: ja, de omroep is links. Journalisten zijn over het algemeen links. Om ergens goed over te kunnen schrijven, moet je inlevingsgevoel hebben en daar word je nu eenmaal links van. Sterker nog, de interesse voor anderen die jongeren naar de school van journalistiek drijft, is een linkse eigenschap.

Ik heb het al vaker gezegd: als rechtse mensen rechtse televisie willen, dan moeten ze van hun luie reet komen en bij de Tros klagen dat ze Wibo van der Linden en Wim Bosboom terug willen hebben in plaats van jeremiëren dat de Vara socialistisch is. Maar nee, ze kiezen voor de Geert en Rita aanpak: niet zelf een constructieve bijdrage leveren, maar zeuren dat anderen voor jou aan de slag moeten.

En daar is de omroep nu dus voor gezwicht. Zal mij benieuwen wat daar uitkomt. Een ding weet ik echter zeker: het lamlendige klagen in de kolommen van de Telegraaf zal niet minder worden.

Bijna vijftig kubieke meter grout per uur pompt het Army Corps of Engineers momenteel in de instabiele Mosul dam in het noorden van Irak. Toch verzwakt de pas twintig jaar oude dam met de dag, omdat ze is gebouwd op een instabiele ondergrond van gipsgesteente, dat langzaam oplost, meldt Technisch Weekblad deze week in de papieren editie.

Het Amerikaanse leger is druk doende een nieuwe grout-installatie te bouwen om nog meer van het stabiliserende mortel in de bodem te kunnen pompen. Breekt de dam door, dan kan Mosul (1,7 miljoen inwoners) binnen de kortste keren een tien meter hoge watermuur tegemoet zien. Dat zou in één klap meer doden kunnen veroorzaken dan de hele oorlog tot nu toe.

Dan gaat een mens toch denken: prima als de Amerikanen snel Irak verlaten, maar laat die ingenieurs nog maar even zitten.

Toen de Israeli’s een maand geleden een Syrisch doel bombardeerden, vroeg ik me af hoe ze erin geslaagd waren de radar zo lang te ontwijken. Technisch Weekblad heeft deze week het antwoord en als ict’er dacht ik toch: wow, dat dit mogelijk is.

Het principe van radar is dat je een signaal uitzendt en luistert of er iets terugkomt, omdat de golf ergens tegenaan kaatst. Zo kun je wolken detecteren, maar ook vliegtuigen. Stealth-vliegtuigen – maar die heeft Israel bij mijn weten niet – zorgen ervoor dat het signaal zo verspreid raakt, dat het nauwelijks terugkaatst naar de basis. Een radar kun je storen, maar dan hebben ze op de basis ook door dat er iemand aan het knoeien is.

De Israeli’s (en ook andere landen) blijken in staat te zijn die basis heel gericht met een datastroom te bestoken, zodat een fantoombeeld op de schermen ontstaan. Dat is dus draadloos op honderden kilometers afstand een afbeelding op een beeldscherm zetten. De Syriërs kreeg een nep-radarbeeld voorgeschoteld, terwijl de Israeli’s door hun luchtruim vlogen.