Binnenlands Bestuur heeft deze week een lang, bijkans lyrisch profiel van Tof Thissen, die binnenkort afscheid neemt als voorzitter van Divosa, de club van directeuren van sociale diensten. Voor degenen die stilletjes hopen dat hij Femke Halsema, die aan haar laatste termijn bezig is, als partijleider zal opvolgen, heeft de Rotterdamse directeur Mart Toet een waarschuwing: het kamerlidmaatschap is te weinig uitdagend voor Tof.

Toet: “Dat zou hij prima kunnen, maar ik denk dat hij daarin niet de drive vindt die hij nodig heeft. Hij kan heel goed bestuurders motiveren, maar wat hem helemaal niet boeit is kilo’s wetsontwerpen doorlezen. Ik zie hem eerder als stadsbestuurder of bij een ROC. Het is zijn ambitie om iets te doen dat maatschappelijk effect heeft. Nu wil ik niet min doen over het Kamerlidmaatschap, maar er zijn functies waar de maatschappelijke ambitie nog wat hoger ligt.”

Hoe weten ze dat? vroeg ik me af toen ik zojuist een dikke envelop uit Utrecht opende en daar onder andere het boek ‘Geluk’ van Femke Halsema uit haalde. Afgelopen woensdag was de afsluitende bijeenkomst voor de leden van de toekomstcommissie, maar ik kon daar wegens WaterFront-verplichtingen niet bij zijn. Iemand op het partijbureau had feilloos aangevoeld dat ik tot nog toe te laks geweest was om het boek te kopen.

Erg attent, zo’n cadeautje, en ik moet zeggen dat de commissie sowieso keurig begeleid en ondersteund is. Dat was in het verleden wel eens anders. De goodiebag bevatte verder een ballon, pen, twee bierviltjes en visitekaartjeshouder met GroenLinks-logo, alsmede een t-shirt. Maat medium. In mijn hoofd kunnen ze wel kijken, daar in Utrecht, maar met mijn fysiek zijn ze dan weer minder bekend.

Ruim tien jaar geleden schreef ik mijn eerste artikel voor de Linker Wang. Dat ging over het geloof van de topkandidaten op de GroenLinks kandidatenlijst van indertijd. Ab Harrewijn, die nummer tien stond, was daar nieuwsgierig naar en liet mij in de telefoon klimmen om onder het mom van een artikeltje indiscrete vragen te stellen. Na een gezellige redactievergadering gisteren besloot ik dat artikel nog eens op te graven en ik vond het leuk genoeg om hier te posten, al is het nogal lang.

Lees verder Het geloof van Femke, Ineke, Kees en anderen

Ja, ook ik verlang wel eens terug naar de paarse kabinetten, toen de PvdA en D66 kleurloze machtspartijen waren, de SP niet veel voorstelde en de PvdD nog niet bestond. GroenLinks had zodoende een heldere niche in het politieke landschap en stond bovendien onder leiding van een man die het grootkapitaal en arbeidersmacht in zich verenigde. Dat waren nog eens makkelijke tijden om je te profileren.

Inmiddels moet GroenLinks zich staande houden in een versplinterd landschap en dat gaat niet op alle fronten goed. En dat had niet mogen gebeuren, stelt Kritisch GroenLinks (KGL) vanochtend in de Volkskrant. De auteurs wensen de terugkeer van allerlei oude standpunten. De redenering daarachter is zo ondermaats dat mijn haren in elk geval recht overeind gingen staan.

Lees verder De drogredeneringen van Kritisch GroenLinks

Een Vandaag aan de lijn. “U bent toch de voorzitter geweest van de kandidatencommissie die Wijnand Duyvendak op de lijst gezet heeft?” Die vraag kon ik ontkennend beantwoorden. De vervolgvraag zou ik niet graag voor de kiezen krijgen. “Vindt u dat u toen een goede afweging gemaakt heeft?”

Het inbraakgeval zou voor mij geen reden zijn geweest hem te weren. De publicatie van de adressenlijst van ambtenaren en oproep tot inbraak wel, afhankelijk van zijn precieze betrokkenheid. Maar nu Wijnand vanwege zijn actieverleden is opgestapt, wordt het met terugwerkende kracht voor een kandidatencommissie lastig om de keuze voor hem te verdedigen. Die wordt immers geacht strenger jegens een kandidaat te zijn dan deze zelf.

Lees verder Langs welke meetlat hoort een actieverleden?