Professor Unrat, de roman van Heinrich Mann, is vooral bekend van de verfilming met Marlene Dietrich in de hoofdrol, onder de titel Der blaue Engel. Een terechte wisseling van perspectief, want ook in de roman is Rosa Fröhlich eigenlijk een interessanter personage dan de professor uit de titel, een pedante leraar klassieke talen in een Duits provinciestadje. Waar de leraar monkelt over de privileges die hem naar zijn idee onthouden worden, knokt Rosa zich door het leven.

Enfin, ik ga niet als de duizendste recensent het verhaal navertellen. Laat ik volstaan met zeggen dat ik het tweede deel, waarin Unrat en Rosa partners in crime worden, interessanter vond dan het eerste, waarin hij haar als een soort zedeprediker aanspreekt. Het leest, ook in het Duits, lekker weg, maar Heinrich Mann heeft niet de diepgang en scherpte van zijn jongere broer Thomas.

Het lied van ooievaar en dromedaris, de alom gelauwerde roman van Anjet Daanje, laat zich op meerdere niveaus lezen. Gelukkig maar, want wie het echt helemaal wilt doorgronden heeft een ingewikkelde puzzel te leggen. Ik ga dat hier niet allemaal uitanalyseren, maar alleen kort uitleggen hoe ik het lees.

Daanje jaagt de lezer de roman in met een beeldende, gruwelijke scène waarin een vrouw de echtgenote van een predikant moet afleggen die in het kraambed gestorven is. De overledene is de moeder van Eliza May Drayden, de hoofdpersoon van de roman (althans, dat wil de uitgever u laten geloven). Eliza May en haar zus Millicent vergaren later faam als schrijfsters. Een derde zus, Helen, overlijdt op jongere leeftijd. Millicent trouwt met de opvolger van haar vader in de pastorie. De door de dood geobsedeerde Eliza May trekt met tegenzin bij het echtpaar in.

Lees verder Anjet Daanje: Het lied van ooievaar en dromedaris

Thomas Bernhard, deels opgegroeid in Rotterdam, was het enfant terrible van de Oostenrijkse literatuur. Hoeveel prijzen zijn landgenoten hem ook gaven, hij bleef hen haten. Maar goed, Bernhard haatte zo’n beetje alles en iedereen. Een van de uitzonderingen was Paul Wittgenstein, een zonderlinge neef van de bekende filosoof. Over die vriendschap schreef Bernhard Wittgensteins Neffe.

De vertelling begint veelbelovend met beide protagonisten op een steenworp van elkaar in hetzelfde ziekenhuis, maar niet in staat elkaar te bezoeken. Daarna begint Bernhard terug te kijken op hun vriendschap, waarin kankeren op anderen een belangrijke rol blijkt te spelen. Enfin, het is allemaal virtuoos opgeschreven, maar ik werd nogal moe van deze Waldorf en Statler van de Weense theaterwereld, die een eind om zich heen slaan om maar niet teveel aan introspectie te hoeven doen.

Go tell it on the mountain van James Baldwin is andere koek dan If Beale Street could talk, dat ik eerder deze week las. Dit is een vader-zoondrama dat zich grotendeels afspeelt tijdens één kerkdienst in Harlem.

Terwijl de veertienjarige Johnny in vervoering raakt, laten zijn vader, moeder en tante hun levens aan zich voorbijgaan in de kerkbanken. Hoewel Johnny de hoofdpersoon van het verhaal is, draait het grotendeels om zijn vader Gabriel, een prediker die gebukt gaat onder zondes die hij voor zichzelf probeert goed te praten. Hij deed me denken aan de whisky-priester uit Graham Greens The power and the glory, ook zo’n formidabel, getormenteerd karakter. Een ploert, maar toch een met wie je meeleeft.

Kortom, dit is een indrukwekkende debuutroman over schuld en boete. Je moet, denk ik, wel enigszins bijbelvast zijn om werkelijk te begrijpen wat er in de vier hoofdrolspelers omgaat.

If Beale Street could talk is een (verfilmde) klassieker. James Baldwin vertelt het verhaal van de zwangere Tish, die in het Harlem van de jaren zestig probeert haar verloofde Fonny vanachter de tralies te krijgen. Hij zit vast op verdenking van verkrachting, omdat hij de enige zwarte was in de line-up van verdachten die de politie organiseerde. Gaandeweg wordt duidelijk waarom de politie het op Fonnie gemunt heeft.

Baldwin is een topauteur, dus personages en setting komen prachtig naar voren in de roman. Maar naar mijn smaak was het toch te sentimenteel. Dat hoort een beetje bij dit soort sociaal realisme, dat de karakters neerzet als slachtoffer van een onrechtvaardige samenleving. Geheel conform de realiteit van het tijdperk, maar als roman vond ik het daarom een beetje te schematisch en voorspelbaar.

Lucy Barton, de hoofdpersoon van Oh William! door Pulitzerprijswinnaar Elizabeth Strout, is zo’n oudere vrouw die met twee wijntjes op tijdens een feestje naast je komt zitten en over haar leven begint te vertellen. Strout zet haar volkomen overtuigend neer, wat zonder meer een prestatie is. Het is werkelijk niet eenvoudig om een roman lang een vloeiende conversatiestijl vast te houden.

Als er oeverloos tegen je aan gebabbeld wordt, mag je hopen dat het een beetje interessant is. Lucy is met haar ex naar het platteland van Maine geweest op zoek naar zijn roots en heeft daar niet bijster veel beleefd behalve dat ze over van alles en nog wat gemijmerd heeft. Dat kun je interessant vinden. De jury van de Booker Prize 2022 vond van wel. Ik vond van niet.