Kerkenpad (1)

032

De komende weken voeg ik me ’s zondags bij CDA-wethouder Leonard Geluk, die al een poosje op ‘kerkenpad’ is: iedere keer op bezoek bij een andere (migranten)kerk in Rotterdam. Deze ochtend was de Heilige-Drieeenheidkerk in Rotterdam Zuid aan de beurt, een katholieke parochie. Mooi om te zien hoe in de context van het geloof afkomst er werkelijk niet toedoet. Werkelijk alle kleuren waren in de kerk vertegenwoordigd. Daarin lijkt in elk geval deze kerk op die andere publiekstrekker van de zondag, het voetbalelftal.

Anti anti anti anti anti anti anti anti anti oorlogsfilm

031

Tenzij je het aantal anti’s hierboven telt, weet je niet of het nou voor of tegen de oorlog is, en zelfs als je de anti’s telt, weet je nog niet goed wat er nou eigenlijk bedoeld wordt. Dat overkwam mij een beetje bij Jarhead, de nieuwe film van Sam Mendes, over een groep scherpschutters die de Eerste Golfoorlog in gestuurd wordt, maar uiteindelijk geen schot lost. Het is een wereld van frustraties die ogenschijnlijk snakt naar dodelijke actie, maar tegelijkertijd smeekt van de spanning verlost te worden. Mooie film, maar niet eentje die blijft hangen.

Een probleem is hoofdrolspeler Jake Gyllenhaal. Hij is ouder geworden sinds Donnie Darko, maar voor mij is zijn karakteristieke kop eeuwig aan die briljante film verbonden. En dus zag ik tussen de recruten in de woestijn van Koeweit voortdurend een groot zwart konijn genaamd Frank rondlopen. Bizar.

Waterfrontaaltje

030

Het Rotterdamse poppodium annex oefenruimte annex studio Waterfront zit nu definitief in heel zwaar weer. Waterfront lijdt al jaren onder het feit dat de organisatie te klein is voor het gebouw dat ze ooit door de gemeente opgedrongen heeft gekregen, tegen een te hoge huur bovendien. Gevolg: de bekende schuldencirkel: niet kunnen betalen, daarvoor een lening aangaan, nog meer moeten betalen, dat niet kunnen, weer een lening, etcetera.

Vanmiddag kwam Waterfront bij de gemeenteraad met een reddingsplan: alle schulden afbetalen, maar dan asjeblieft naar een goedkoper pand om op de kosten te kunnen besparen. Cultuurwethouder Stefan Hulman schoot het plan meteen af. Waterfront moet in het bestaande pand blijven en alle schulden betalen. En rap een beetje. Als dat niet kan, dan maar geen plek voor ontkiemend poptalent in Rotterdam.

Wat krijgen we nou?

029

Ga je even een weekje weg, proberen ze in Nederland je politieke wereldbeeld op z’n kop te zetten. De kranten van de afgelopen week doornemend las ik eerst dat Wouter Bos meer verwantschap voelt met het CDA dan met GroenLinks en de SP. Een uitspraak die meer duidelijk maakte dan zijn boekje, maar verder niet zo handig, dus hij moest snel nuanceren. Soit.

Maar vervolgens wordt Femke Halsema door de JOVD tot liberaal van het jaar gebombardeerd. En dan ga je je toch afvragen hoe het komt dat VVD’ers GroenLinks kennelijk meer zien zitten dan PvdA’ers. Ik snap het, geloof ik, wel. De PvdA zou wel wat meer principes en lef kunnen gebruiken, en de VVD heeft wel baat bij uitleg wat liberaal zijn ook alweer betekent. Maar het is even wennen.

Conditionering

Merkwaardig hoe je als kind geconditioneerd word. Toen om half een mijn tafel heen en weer begon te schudden, dacht ik niet: wat krijgen we nou? Maar meteen: aardbeving. Vrijwel meteen stond ik bij het raam op zoek naar een vluchtweg, want op de vierde verdieping van een Maltees hotel was met de trap naar beneden gaan niet zo verstandig. Gelukkig hield het schudden op, zodra ik vastgesteld had als een rat in de val te zitten.

Het epicentrum bleek in zee te liggen, niet ver van Athene, en had een kracht van 6,9 op de schaal van Richter. De beving duurde dertig seconden ter plekke, twintig in Athene en ongeveer tien bij mij op Malta. Griekenland ligt nu zes centimeter dichter bij Afrika dan gisteren. Een mirakel dat er geen slachtoffers zijn gevallen.

Intimusea

Ze zijn er nog, van die musea die intimiteit uitstralen zonder in knulligheid te vervallen. In Maassluis heb je het sleepvaartmuseum, op Malta (waar ik even een weekje ben om uit te rusten) heb je in Rabat het museum van Sint Agatha. Iedereen komt daar voor de fresco’s in de crypte en laat het museum rechts liggen, maar dat is niet terecht.

Het museum zit in een stukje van het oude klooster bij de kerk en slaagt erin werkelijk van alles op elkaar te stapelen. Vitrines vol kristallen van over de hele wereld, munten van ver voor Christus, schedels en ander gebeente, maar ook absolute kitsch, van mariabeeldjes tot gedenkmunten van het bezoek van paus Johannes Paulus II. Je steekt er eigenlijk niks van op, maar de gedachte aan al die fraters die deze voorwerpen met veel liefde verzameld en gelabeld hebben, maakt veel goed.

Lijstjestijd

026

De laatste dag van het jaar, dus lijstjestijd. Wat waren de beste boeken van 2005? Voor de Nederlandse literatuur was het ‘Joe Speedboat’ van Tommy Wieringa, niet omdat het in alle opzichten perfect was, maar omdat het tenminste lef toonde. Fantasie en bravoure spreekt me toch meer aan dan het zoveelste gereformeerde zelfonderzoek. Om dezelfde reden is ‘A short history of tractors in Ukrainian’ van Marina Lewycka de aansprekendste Engelstalige roman van 2005. Het relaas van een vrouw die haar vader uit de klauwen van een hoogblonde Ukraïense immigrante probeert te redden, is grappig en ontroerend tegelijk, en behandelt haast terloops alle emoties die met emigratie gepaard gaan.

In de categorie ‘populair-wetenschappelijk’ scoort wat mij betreft Palle Yourgrau’s boek over de vriendschap tussen Albert Einstein en Kurt Gödel het hoogst: het vertelt hoe twee oude genieën in hun herfst een zo revolutionaire theorie bedachten dat de wetenschappelijke wereld er geen raad mee wist. De aanrader voor economen is ‘Democratizing innovation’ van Eric von Hippel, die haarscherp uitlegt hoe je in een moderne netwerkmaatschappij economische vernieuwing vormgeeft.

En vooruit, al heb ik er geen verstand van, toch ook even mijn favoriete film, ‘Bin-Jip’ van Ki-duk Kim, over een jongen die ‘logeert’ in huizen van afwezige stadsbewoners en in een van die huizen een eenzame vrouw aantreft. Romantiek, spanning en heel veel zwijgen. De leukste cd van het jaar is ‘Love what you do’ van de Hackensaw Boys: melancholieke blue grass met een vleugje Dukes of Hazard.

Bange mannen

025

Lopend over het Weena stuitte ik vanochtend zowaar op vier campagnemedewerkers van Nieuw Rechts. Ze stonden een beetje bangig op een kluitje, de ruggen naar het publiek gekeerd, zodat je duidelijk de partijnaam op hun oranje jasjes kon zien. Misschien hadden ze het koud, de jasjes zagen er dunnetjes uit.

Nieuw Rechts werd in 2003 opgericht door Michiel Smit, nadat die uit Leefbaar Rotterdam gegooid was, omdat hij steeds dingen zei die hij niet mocht zeggen (terechte actie van LR, die aangeeft dat ze daar wel degelijk grenzen kennen als het om ongebreidelde meningsuiting gaat). Sindsdien is Michiel er zowaar in geslaagd enige organisatorische competentie in extreem-rechts Nederland binnen te smokkelen. Al blijven de neo-nazi’s een makkelijke prooi voor anti-fascisten. Een vergaderplek geheim houden lukt ze nog steeds niet.

Enfin, toch maar weer eens die website van ze bezocht. Daar lees ik dat het Rotterdamse publiek ‘overwegend positief’ reageert op het folderen. Kennelijk hebben de bange mannen en vrouwen van Nieuw Rechts uiteindelijk toch hun angst voor de boze buitenwereld overwonnen en wat van hun benepen ideetjes uitgevent.

Jingle bells

236

Kerstnacht in de Laurenskerk. De belangstelling is zo groot dat er in drie ploegen gewerkt wordt, om zeven, negen en elf uur. Dominee Bert Kuipers ziet zijn kans schoon de eensperjaargelovigen toe te spreken. Moslims weten precies in welke traditie zij staan, houdt hij de menigte voor, om vervolgens in zo eenvoudig mogelijke bewoordingen uit te leggen waar Kerstmis ook al weer voor staat: de geboorte van Jezus. Echt gebeurd, benadrukt hij, want je moet ze niet de kost geven die denken dat het een sprookje is.

Het zingen gaat deze menigte onwennig af. De mensen om mij heen zwijgen liever. Twee dames naast mij veren jolig op als het trombone-ensemble van Codarts bij wijze van toegift ‘Jingle bells’ speelt. Ha, een liedje dat ze kennen! Ik vind het maar niks. Voor je het weet zitten we volgend jaar met z’n allen ‘Last christmas’ te blèren.

Joost kon het weten

Opvallend berichtje in de krant vanochtend. GroenLinks Europarlementariër Joost Lagendijk is aangeklaagd door een nationalistische Turkse advocaat. Joost heeft namelijk de Koerdische guerillero’s van de PKK ervan beschuldigd samen met conservatieve elementen in het Turkse leger de komst van vrede te saboteren. Dat mag je daar niet zeggen, want het Turkse leger is boven alle kritiek verheven. En Joost kon het weten, want hij was in Turkije om steun te betuigen aan iemand anders die iets gezegd had wat hij niet mocht zeggen, namelijk Orhan Pamuk (zie de post van 16 december).

Wat er niet bij stond is dat Joost de leider is van de Turkije-delegatie van het Europarlement. De aanklacht is mede bedoeld om de toetreding van Turkije tot de EU te dwarsbomen. Ook in Turkije heb je namelijk provincialen die niks zien in Europa en zich liever in hun eigen landje opsluiten. Ik ben erg benieuwd wat Geert Wilders hier nou van vindt. Hij is namelijk tegen muilkorven, maar voor het weren van Turkije uit de EU. Het moet een lastig dilemma zijn voor onze gebleekte vriend.