Toegegeven, het begon allemaal met een domme vergelijking door de ombudsman zelf, die door Leefbaar Rotterdam werd aangegrepen voor een poging tot karaktermoord, met als doel het vooral niet inhoudelijk over de kritiek van de ombudsman te hebben. Die vindt dat Rotterdam systematisch de privacy van haar burgers schendt. Ook in de leefbaarloze coalitie moest GroenLinks echter alle zeilen bijzetten om te zorgen dat de inhoudelijke kritiek op tafel bleef. Met een teleurstellend resultaat.

Rotterdam meldt regelmatig met trots dat ze ‘de grenzen van de wet’ gaat verkennen. Dit betekent dat de beleidsvraag niet luidt ‘is dit duidelijk binnen de wettelijke marges?’, maar ‘kunnen we hiermee wegkomen?’. Het Rotterdamse gemeentebestuur straalt nu al zes jaar uit dat ze de wet vooral ziet als een hinderlijke beperking bij het bereiken van haar sociale beleidsdoelstellingen.

De overheid volgt hiermee een trend van maatschappelijke boertigheid, waarbij iedereen op hoge toon maximalisering van zijn eigen handelingsvrijheid opeist, terwijl van anderen deemoedigheid verwacht wordt. Dat kun je roemen als een overwinning van de democratie, zoals B&W doen in hun brief. Als burgers over de schreef gaan, dan is het ‘proportioneel’ dat de overheid ook over de schreef gaat. Zo’n overheid verdient burgers die zelf ook de grenzen van de wet opzoeken.

Ik heb liever een overheid die het goede voorbeeld geeft. Met tien man en een kutsmoes een huisoverval plegen en de bewoner met pseudo-juridische prietpraat afleiden, terwijl je ongevraagd alle kasten opentrekt, hoort daar niet bij. Aanstaande donderdag vergadert de gemeenteraadscommissie over het onderwerp. Dat is een kans de wet weer helderder op het bestuurlijke netvlies te krijgen. (gc)

“Nou, het Nekschot-debat over al dan niet haatzaaiende cartoons is voorbij, mensen. Het vrije woord heeft gezegenvierd. Dan gaan we nu door naar het volgende debat: al dan niet haatzaaiende imams. Het woord is aan de heer Kamp.”

“Ja, mevrouw de voorzitter, die imams moet de mond gesnoerd worden en dan moeten ze niet dertig uurtjes in een comfortabele cel, maar veel langer, net zo lang tot we een gelegenheid hebben ze het land uit te mikken. Heel vervelend dat ze niet oproepen tot geweld, maar toch moeten we ze aanpakken.”

“Wij van de PvdA zijn het helemaal met de VVD en het CDA eens op dit punt, mevrouw de voorzitter. Salafisten isoleren zich van de samenleving en we moeten alle middelen aangrijpen om ze weg te pesten. Dit soort meningen horen in dit land niet vrij geuit te worden.” (gc)

Spectaculaire plaatjes van de uitbarsting van de Chaitén in Chili gaan al een paar dagen de wereld over. En dat is goed nieuws voor klimaatsceptici, want de uitbarsting van de Pinatubo in 1991 bracht zoveel stof in de lucht dat de wereldtemperatuur een paar jaar meetbaar daalde. Genoeg om te zeggen dat de menselijke invloed te verwaarlozen is.

Ondanks de enorme askolom is de Chaitén vooralsnog bescheidener dan de Pinatubo, zodat op korte termijn geen invloed op het globale klimaat te verwachten valt. Bovendien leverden de gegevens van de Pinatubo juist extra bewijs van menselijke klimaatbeïnvloeding op.

Niettemin wordt de uitbarsting van de Chaitén met een beetje geluk nieuw koren op de molen van mensen als Reid Bryson, die denkt dat vulkanen de belangrijkste drijfveer zijn van opwarming. Klimaatsceptici grijpen immers elke strohalm aan om zich aan de wetenschappelijke consensus te kunnen onttrekken. Toch? (gc)

“Massive investment in CCTV cameras to prevent crime in the UK has failed to have a significant impact, despite billions of pounds spent on the new technology, a senior police officer piloting a new database has warned. Only 3% of street robberies in London were solved using CCTV images, despite the fact that Britain has more security cameras than any other country in Europe.”

Terwijl Nederlandse gemeenten, ondanks verzet van GroenLinks, nog veel heil verwachten van camera’s in de openbare ruimte, krabben de pionierende Britten zich achter de oren. Compleet artikel in The Guardian (dank gc).

Het was een van de vreemdste overheidsmanoeuvres van de laatste jaren. Als oma behoeftig was, kreeg ze steeds minder geld voor zorg, maar als oma nog zo vief als een hoentje was, kreeg ze geld toe om op de kleinkinderen te passen. In beleidstermen: de wet maatschappelijke ondersteuning (wmo) dumpte zorgtaken in de samenleving, terwijl de wet kinderopvang juist zorgtaken naar de overheid toe haalde.

Daar wordt nu paal en perk aan gesteld, want het geld stroomt weg, voor een aanzienlijk deel naar mensen die het prima zelf kunnen betalen. Natuurlijk is er een hoger doel: meer vrouwen aan het werk krijgen. Dat is gelukt. Het risico is dat werkenden weer gaan afhaken, als er geen geld meer is om gastouders (lees: oma en de buren) te betalen. Dat ouderen verkommeren in bejaardentehuizen is kennelijk geen hindernis.

Het wordt tijd voor een integrale afweging van zorgtaken, waarbij iedereen bijdraagt, in geld ofwel in vrijwilligerswerk. Wie kinderen in de opvang doet, krijgt meer eigen tijd en kan daarin werken om geld te verdienen, maar ook als vrijwilliger bejaarden bezoeken – allebei manieren om de opvang te betalen. Wie te beroerd is om zelf kinderen op de wereld te zetten, moet heel wat bejaarden bezoeken om te maken dat hij na zijn pensioen ook nog wat aanspraak heeft.

Alleen door een duidelijke link te leggen tussen kosten van zorg en de betaling ervan, belandt die zorg op de juiste plaats. Niet alle zorg is een overheidstaak. Maar de overheid kan wel randvoorwaarden stellen, zodat het benodige vrijwilligerswerk evenwichtig gespreid en gewaardeerd wordt. (gc)

Huub en Claire zijn getrouwd. Wie? Nou, Huub en Claire uit de Gouden Kooi. De serie komt binnenkort tot een einde. De winnaar krijgt een villa en het mag duidelijk zijn dat Huub en Claire zich nadrukkelijk in de kijker spelen.

De deelnemers van de Gouden Kooi hebben twee jaar lang hun privacy opgegeven. Dat wil zeggen, als ze privacy wilden, moesten ze die expliciet opzoeken (voor zover je sex onder een dekbed privacy kunt noemen – u weet het filmpje zelf wel te vinden, hè?). Privacy is een keuze, iets dat je opzoekt als je wat te verbergen hebt. Zo slaapwandelen we de surveillance society binnen.

Lees verder Privacy is een keuze