Persoonlijke portfolio

John Boyne komt naar Rotterdam

Guiding Voices haalt de Ierse auteur John Boyne, bekend van zijn verfilmde bestseller The boy in the striped pyjamas, op maandag 7 november naar Rotterdam (20 uur in Arminius). Aanleiding is zijn nieuwe roman All the broken places, dat een vervolg is op die bestseller. Ik las beide boeken ter voorbereiding van het gesprek, dat gevoerd zal worden door Ernest van der Kwast.

De bestseller vertelt het ongeloofwaardige en om die reden zwaar bekritiseerde verhaal van de vriendschap tussen een Joods jongetje in Auschwitz en het zoontje van de kampcommandant. De roman kiest het perspectief van de negenjarige Bruno voor wie het verblijf in een villa bij Auschwitz vooral een hinderlijke scheiding van zijn vriendjes in Berlijn betekent. Het schokkendste is misschien wel hoe normaal Bruno’s leven eigenlijk is onder de gruwelijke omstandigheden.

Lees verder John Boyne komt naar Rotterdam

Egoblogje: tweetje met 280k views

Zo af en toe heb je een tweetje dat viraal gaat. Deze werd opgepikt als reactie op de hastag #nietmijnoorlog uit extreem-rechtse hoek. En haalde vervolgens de Quote van de Week in de NRC.

Mijn laatste stuk als wetenschapsjournalist

Vorige week heb ik mijn laatste stuk ingeleverd als freelance wetenschapsjournalist. Het ging over hetzelfde onderwerp als het eerste, in maart 1994: de opmars van kunstmatige intelligentie als instrument om ingewikkelde technische problemen op te lossen. Dat zegt iets over mijn reden om te stoppen: ik had al een poos het gevoel steeds dezelfde stukken te schrijven. De belangrijkste reden is echter dat er leuke nieuwe dingen in het vat zitten, die al mijn tijd gaan opeisen.

Maar goed, zoals die dingen gaan, eerst kijk ik nog even terug. Ik heb dit alles bij elkaar toch bijn 35 jaar gedaan, sinds ik als eerstejaars student technische informatica in december 1987 mijn eerste stuk inleverde bij Delta, de universiteitskrant van de TU Delft. (Daarvoor publiceerde ik al in de schoolkrant, maar dat waren strips en thrillers, dus geen journalistiek).

Lees verder Mijn laatste stuk als wetenschapsjournalist

Na 25 jaar: exit Eudora

Toen ik in 1994 internet nam, kreeg ik een schijfje met wat programma’s. Twee browsers, Lynx en Netscape, die successievelijk vervangen werden door Explorer en Firefox. Andere zaken, zoals een usenet-reader en een chatprogramma, die ik nooit gebruikte. Het mailprogramma Eudora hield al die tijd stand. Ik probeerde Pegasus, Outlook en Thunderbird, maar de functionaliteit viel tegen – en de snelheid al helemaal. Eudora was in 2005 voor het laatst geupdate en inmiddels opgenomen in de collectie van het Computer History Museum, maar de concurrentie was nog altijd niet langszij.

Enfin, ik was dik tevreden met Eudora. Tot onlangs na een Windows update mijn zeker zo bejaarde Photoshop 6.0 het niet meer deed (en Word Perfect 5.1, dat ik nog ergens had staan, evenmin). Dat komt omdat Windows stopt met de ondersteuning van 32-bits software. De laatste Eudora is 64-bits, dus ik zit voorlopig goed. Maar het zette me wel aan het denken: wat als ik mijn favoriete mailprogramma op een ochtend niet meer kan opstarten? Ik heb vijf gmail-accounts als backup, dus mailen lukt wel, maar hoe zit het met mijn archief?

Lees verder Na 25 jaar: exit Eudora

Hoe ik vier minuten mijn Whatsapp account kwijt was

Even vooraf: als je Whatsapp gehackt is, verwijder dan de app van je mobiel, zet het apparaat uit, zet het apparaat weer aan, download de app opnieuw en vraag een toegangscode aan op je eigen telefoonnummer. Je hele account is nu geblokkeerd, voor jou, maar ook voor de hacker. Waarschijnlijk moet je twee uur wachten, voordat je de code krijgt, in de vorm van een telefoontje. Daarna ben je weer de enige eigenaar van het Whatsapp account dat aan jouw telefoonnummer is verbonden.

Nu mijn verhaal. Gisteren om 18.17 kreeg ik een app’je en even daarna een sms’je. Ik was, na weer eens een nacht zonder slaap, vermoeid en stond te koken. Normaalgesproken zou ik het genegeerd hebben, maar twee tingels achter elkaar suggereerde enige urgentie. Dus ik keek toch, terwijl mijn hoofd eigenlijk elders was. Het appje was van een prominente partijgenoot. Er zou een voor hem bestemd sms’je bij mij binnenkomen, of ik even wilde forwarden. Dat klopte natuurlijk voor geen meter, maar ik had er geen tijd voor en deed het zonder te kijken naar de inhoud van het sms’je.

Lees verder Hoe ik vier minuten mijn Whatsapp account kwijt was

Mijn code in WordPress 5.5

In de nieuwe versie 5.5 van WordPress, waar tientallen miljoenen mensen wereldwijd de komende tijd mee gaan werken, zitten een kleine nieuwigheid van mijn hand. Voor gewone gebruikers is het niet zichtbaar. Ontwikkelaars van thema’s hebben er profijt van. Het is ontstaan omdat ik zelf tijdens de bouw van mijn eigen website op iets stuitte dat ik graag wilde, maar niet mogelijk was.

De technische details zijn allicht minder interessant dan hoe zo’n proces werkt. WordPress is open source, dus iedereen kan in de code duiken. Ik heb de betreffende code opgezocht en bedacht hoe ik het anders wilde. Dat heb ik aangegeven in een zogeheten trac ticket. Dat was drie jaar geleden. Omdat het een mineure verbetering was, kreeg het weinig prioriteit. Pas een half jaar geleden pikte een van de kernontwikkelaars het op. Hij stelde voor het net nog iets anders aan te pakken dan mijn codevoorstel, waar ik uiteraard akkoord op heb gegeven.

De meeste mensen kijken niet naar de credits pagina bij het updaten van hun WordPress installatie. Begrijpelijk, want het is een lijst van honderden namen. Allemaal mensen die willen bijdragen aan een belangrijk stuk software dat een groot deel van de websites wereldwijd aanstuurt, en dat niet eigendom is van een multinational. Het is leuk om mee bezig te zijn en nuttig bovendien (tussendoor help ik daarom ook beginnende ontwikkelaars op WordPress StackExchange met hun vragen). Op de credits lijst staan is vooral fijn voor jezelf. Dus daar ga ik even van genieten.

Tien jaar na het faillissement van Watt

Vandaag is het precies tien jaar geleden dat ik als voorzitter naar de rechtbank ging om het faillissement van poppodium Watt aan te vragen. In mijn leven heb ik me nooit zo verraden gevoeld als toen door de gemeente Rotterdam. De afronding van dat faillissement heeft geduurd tot februari 2013 en al die tijd heeft het me veel tijd en energie gekost. Ik heb wel eens begrepen dat de rechtszaken van de curator de gemeente uiteindelijk meer geld gekost hebben dan wat het gekost had om de tent te redden. Dat voelt als een soort genoegdoening, maar treurig blijft het.

Lees verder Tien jaar na het faillissement van Watt

Hoe geld te wisselen op de zwarte markt

In de loop der jaren ben ik in nogal wat landen geweest waar een zwarte markt bestond om geld te wisselen. Meestal was dat omdat het aanbod van westerse valuta kleiner was dan de vraag ernaar. Cubanen, bijvoorbeeld, willen graag dollars hebben, omdat ze daar dingen mee kunnen kopen die in pesos niet beschikbaar zijn. Elders houdt de overheid de koers van de eigen munt kunstmatig hoog. Hoe dan ook, het kan voor de reiziger die lokaal geld nodig heeft voor directe uitgaven aantrekkelijk zijn om zwart geld te wisselen.

Het risico dat daarmee gepaard gaat wisselt. Toen Albanië in 1993 net de grenzen geopend had, maakten de banken zelf de zwarte prijs van de lek bekend. Als je binnen geld wilde wisselen kreeg je te horen dat je dat beter buiten kon doen, want dan kreeg je meer. De zwarthandelaars buiten hielden zich scrupuleus aan de koers. In Algerije, waar ik onlangs was, mag het niet, maar lopen de wisselaars met dikke stapels bankbiljetten ‘change change’ te fluisteren in de buurt van de bankkantoren. In Iran moet je bij juweliers in de bazar zijn – iets geheimzinniger, maar iedereen weet het. Op Cuba is nog meeer voorzichtigheid geboden.

Hoe dan ook, de eerste keer geld wisselen op de zwarte markt kan spannend zijn. Wanneer je bij de grens snel wat handgeld nodig hebt voor een bus, wissel dan twintig dollar. Als je getild wordt, is de schade te overzien. De handleiding hieronder is voor de serieuzere transacties.

Lees verder Hoe geld te wisselen op de zwarte markt

De vernieuwde Santa Maria Nabea in San Sebastián

Even snel binnen kijken, dacht ik, toen ik afgelopen zomer de Santa Maria Nabea in San Sebastián binnen liep. Het leek een gewone barokkerk, maar dat bleek slechts ten dele waar. Een zijvleugel bleek omgebouwd te zijn tot een klein museum voor religieuze kunst, met prachtige lichtinval. Een trap omhoog naar bijgebouw leidde naar hypermoderne lichtkunst met een contemplatieve inslag. Meer dan een uur had ik nodig om deze prachtverbouwing tot me te nemen.

Een plaquette in het museum leidde naar de daders: Rafael Moneo en Pedro Elcuaz. De eerste is een internationaal kanon, onder andere winnaar van de Pritzker Prijs, de tweede zijn jongere collega. Samen zijn ze onder meer ook verantwoordelijk voor het Attocha station in Madrid. De verbouwing van de zijvleugel in de Santa Maria Nabea tot museum had anderhalf miljoen euro gekost, las ik later. Eenmaal buiten zag ik ook dat enkele blinde muren van moderne kunst waren voorzien. Traditie en moderniteit waren prachtig in elkaar geweven.

Ik wist meteen: dit wil ik ook in Rotterdam. De Laurenskerk verdient een upgrade die haar zowel spiritueel als toeristisch naar een hoger plan tilt. Een plek waar je komt voor een moment van stilte, zoals de inwoners van San Sebastián, maar ook een trekpleister voor bezoekers van buiten. Een open ontmoetingsplek in het plechtige hart van de stad. Daar maak ik me graag hard voor.