Op het eerste gezicht is Whiplash een film volgens het stramien van Karate Kid: getalenteerde drummer krijgt strenge mentor, die hem met zijn extreme eisen tot frustratie maar ook ongekende artistieke hoogten brengt. Docent Fletcher (prachtrol van J.K. Simmons, die ik tot nu toe alleen in bijrollen zag) is echter geen mr Miyagi. Hij behandelt zijn leerlingen als oud vuil, omdat hij vindt dat ze oud vuil zijn. Alleen de muziek telt.

De negentienjarige drummer Andrew (Miles Teller, met dezelfde dommige oogopslag als de jonge Tom Cruise, dus die gaat er wel komen) vindt het aanvankelijk een eer dat Fletcher hem als eerstejaars in de belangrijkste band van het conservatorium haalt. De steeds hondsere behandeling neemt hij voor lief – tot hij knapt. Dan verlaat Whiplash de conventies van het genre en ontstaat een ongemeen spannende film, die tot op de laatste minuut alle kanten op kan gaan. Heel knap gedaan van de jonge regisseur Damien Chazelle.

Wanneer de vrouw verdwijnt van Ben Affleck, als altijd met droevige hondenblik, heeft iedereen met hem te doen. Langzamerhand beginnen zich echter de aanwijzingen op te stapelen dat hij iets met haar verdwijning te maken heeft, tot hij het onderwerp wordt van een politie-onderzoek en een heksenjacht door de media.

Zodra halverwege het verhaal van Gone Girl compleet kantelt, beginnen de gaten in het plot te vallen. Gelukkig zit de vaart er zo in dat je geen tijd hebt om daarbij stil te staan. De film is geen hoogtepunt in de carrière van regisseur David Fincher, maar goed te genieten als je wat intelligent vermaak zoekt.

Met The American had Anton Corbijn al bewezen dat hij het slechtste uit een topacteur kan halen, een thrillerplot doodslaan en dan toch nog een min of meer redelijke film afleveren. Die truc herhaalt hij met A most wanted man, deze keer met Philip Seymour Hoffman in de hoofdrol.

Hoffman speelt een gemankeerde geheim agent die een Tsjetsjeense moslim wil gebruiken als lokaas om een vermoede financier van terrorisme in de val te lokken. De onwaarschijnlijkheden stapelen zich op (hetgeen curieus is voor een verhaal van John le Carré), terwijl ook andere diensten er lucht van krijgen en proberen de actie naar hun hand te zetten. Aan het eind wordt het zelfs nog even spannend.

Lees verder A most wanted man – lange zit

The two faces of January is zo’n film waar je niet te diep bij moet nadenken. Het plot rammelt, er wordt een loopje genomen met de geografie van Kreta en Istanbul – en zo valt er nog wel het een en ander aan te merken op deze thriller naar een boek van Patricia Highsmith. De spanning is echter continu voelbaar, met name dankzij ijzersterk spel van Viggo Mortensen, Oscar Isaac en Kirsten Dunst in een menage à trois waar het bedrog steeds op de loer ligt. Het einde had wel wat vileiner gemogen, maar tegen die tijd heb je er al anderhalf uur topvermaak opzitten.

Als Enemy, na alleen maar trage scenes, ineens binnen een paar seconden is afgelopen, kun je als kijker alleen maar teleurgesteld zijn. Dit slot had veel zorgvuldiger gekund. Vervolgens kun je teleurgesteld de bioscoop verlaten en er niet meer aan denken, maar dat is zonde, tenminste als je van filmische cryptogrammen houdt.

Jake Gyllenhaal speelt in Enemy, naar een roman van Saramago, een historicus die zijn exacte evenbeeld ontdekt in een b-film en besluit hem te ontmoeten. Wat zich vervolgens ontspint is een kat-en-muisspel tussen beide mannen, die het al snel op elkaars vrouw voorzien hebben. Alhoewel, zijn het eigenlijk wel twee verschillende mannen en vrouwen? Wat betekent die opmerking van de moeder van de historicus over diens acteercarrière? En wat hebben die spinnen te betekenen?

Lees verder Enemy: tussen Fight Club en Mulholland Drive

Films van Wes Anderson zijn altijd tot in de puntjes verzorgd en alleen daarom al een genot om naar te kijken. De man kost het ook geen enkele moeite een sterrencast bij elkaar te verzamelen voor een lichtvoetig plot met een lach en een traan. The Grand Budapest Hotel is geen uitzondering.

Toch lijkt het erop dat Anderson deze keer zijn hand overspeelt. Er is zoveel eyecandy, er zijn zoveel steracteurs, dat het plot bezwijkt onder de veelheid aan locaties en personages. Daardoor blijft de coherentie van de film achter bij Moonrise Kingdom. Hetgeen overigens geen reden is om niet te gaan.

Nebraska is een klassieke roadmovie: het gaat niet om de bestemming, maar om de tocht zelf, waarbij de reizigers nader tot elkaar komen. Die reizigers zijn in dit geval Woody ,een Korsakov patiënt die ervan overtuigd is dat hij een miljoen dollar gewonnen heeft, en zijn zoon David die vaders laatste illusie niet wil frustreren. Er is ook een praktisch punt: Woody loopt steeds weg van huis, te voet op weg naar Nebraska, drie staten verderop, waar hij zijn prijs kan ophalen. Dus zet David vader in de auto en gaan ze samen op weg.

Lees verder Nebraska: hele lieve film

Of Christian Bale nou vijftig kilo afvalt of aankomt, die manische blik blijft permanent in zijn ogen hangen, dus ook in American Hustle. Daarin speelt hij een oplichter die samen met zijn collega/geliefde door de FBI gepakt wordt en in ruil voor strafvermindering gedwongen mee te werken aan een plot om enkele hooggeplaatste politici erin te luizen. Echt link wordt het als ook de maffia (fijne cameo van Robert de Niro) in het spel belandt.

American Hustle is een fijne film, die het moet hebben van sfeertekening en voortdurende twijfel bij de toeschouwer wie nu eigenlijk wie aan het bedonderen is. Niet zo hilarisch als Wolf of Wallstreet, maar evengoed een heerlijk film voor een avondje uit.

Lees verder Gezellig de boel bedonderen in American Hustle

In sommige kranten werd The Wolf of Wall Street aangemerkt als een drama over geld en hebzucht, maar dat is een misvatting. Het is eerder een klucht over drugs en hoeren. Op verschillende momenten gaat de film zelfs over in slapstick, zoals de scène waarin Jordan Belfort (Leonardo di Caprio) verlamd van de drugs probeert uit een country club naar zijn auto te rollen.

De regisseur van dit spektakel is Martin Scorsese, dus iedere scène wordt door je strot geduwd, er weer uitgetrokken en dan nog een keer door je strot geduwd, met als gevolg dat de film drie uur duurt. Met een cast die zich drie slagen in de rondte schmiert is dat geen straf. Kortom, waar voor je geld als je van intelligent plat vermaak houdt.

Lees verder Slapstick met The Wolf of Wall Street