Legoland is een alleraardigst pretpark op een half dagje rijden van Groningen. Veertig jaar bestaat het deze maand en het concept is altijd gelijk geblijven: laat mensen van alle leeftijden staaltjes Legobouwkunst zien en ze zullen er met open mond naar kijken. Toch is Legoland sterk veranderd, net als de dozen met vrolijk gekleurde plastic blokjes die in de winkels liggen.

Bij binnenkomst stuit de bezoeker eerst op het oude Legoland, een soort Madurodam van Lego. Gebouwen en landschappen uit de hele wereld zijn er nagebouwd, met bewegende boten, auto’s, bruggen, sluizen en treinen. Het is vooral een jaloers makend staaltje technisch kunnen dat hier getoond wordt. Kijk eens wat je allemaal van Lego kunt bouwen, als je maar genoeg blokjes hebt!

Lees verder Legoland en het verhaal

In de roman ‘The reluctant fundamentalist’ van Mohsin Hamid krijgt de jonge Pakistaan Changez een business case voorgelegd als hij solliciteert bij Underwood Samson, een prestigieuze consultancyfirma. Een bedrijf heeft een teletransporter uitgevonden, waarmee je in een ogenblik van New York naar Londen reist. De vraag ten behoeve van investeerders is: hoeveel is dit bedrijf waard?

Changez haalt al zijn kennis over business modellen van stal, berekent de waarde van de tijdwinst, maakt een schatting van de opbrengsten en komt uiteindelijk op een bedrag: 2,3 miljard dollar. Zijn beoordelaar Jim zwijgt een poosje en schudt dan zijn hoofd. Veel te optimistisch. Wie laat zich nou desintegreren in een machine en dan een oceaan verderop weer in elkaar zetten? ‘This is exactly the the kind of hyped-up bullshit our clients pay Underwood Samson to see through’, zegt Jim.

Lees verder Hardnekkig menselijk

‘In zijn oeuvre heeft André Gingras meerdere malen aangetoond een choreograaf te zijn van statuur, een van uitzonderlijke meesterstatus. In zijn nieuwste voorstelling The Autopsy Project toont Gingras hoe verleidelijk pure kennis, macht en technologie kunnen zijn.’ De folder die theater Lantaren/Venster mij bezorgde was laaiend enthousiast en de recensie van de NRC evenzo, dus ik ging maar eens kijken.

Ik kreeg een leeg podium te zien, op drie stalen stellingen van industriële kwaliteit na, enkele meters hoog. In de taal van de moderne dans is zo’n decor niet een stukje werkelijkheid, maar de volledige wereld waarin de dansers leven. Een technologische wereld wel te verstaan, want of ingenieurs het nou leuk vinden of niet, koud staal is een symbool van de techniek. Een podium volgestouwd met kussentjes van hitech-materialen wordt door publiek niet als een door technologie gedomineerde ruimte ervaren. Techniek is hoekig, hard, gevoelloos.

Lees verder Staal en naakte lijven

In het voorjaar van 2007 ontdekte een medewerker van het metrostation Bakuro-Yokoyama dat hij met een apparaatje de gegevens kon kopiëren van niet op naam gestelde pasjes van het Pasmo-systeem. Met die gegevens maakte hij nieuwe pasjes aan, waarna hij een ander metrostation bezocht om ze in te leveren en zijn geld terug te vragen. Acht maanden kon hij ongestoord zijn gang gaan, wat hem een slordige 40.000 euro opleverde.

Op 23 januari van dit jaar werd Go Matayoshi gesnapt. Hij biechtte zijn misdaad onmiddellijk op en verklaarde het geld nodig gehad te hebben om zijn modelbouwtreintjesverslaving te bevredigen (echt waar, ik verzin het niet). Daarmee was voor de Japanners de kous af. Schurk gepakt, apparaatje in beslag genomen, klaar. Ze gaan daar echt niet voor een paar kruimelfraudeurs het hele systeem omgooien.

Lees verder Technofobe politici