Charlie Wilson’s War is een oppervlakkige film, laat dat duidelijk zijn. Het gaat over het congreslid dat zo ongeveer in zijn eentje het Amerikaanse budget om de moedjaheddin te steunen tegen de Russen in Afghanistan opvoerde van vijf naar vijfhonderd miljoen dollar per jaar.

Charlie Wilson verveelt zich in zijn rol als congreslid, gaat daarom lekker aan het feesten, en vindt in Afghanistan het onderwerp waarin hij zich vastbijt om voor zichzelf te bewijzen dat hij echt wel wat kan. Het resultaat is een film die snel heen en weer springt tussen hilarische (paniek als Charlies’s cocainegebruikt dreigt uit te lekken) en ellendige (bezoek aan een vluchtelingenkamp) scenes. Tom Hanks slaagt erin zijn congreslid neer te zetten als een geloofwaardig scharnier tussen die twee uitersten.

Hanks blijft echter een vrij eendimensionale acteur waarvoor ik niet naar de bioscoop ga, om over Julia Roberts maar te zwijgen. Philip Seymour Hoffman als cia-agent Gust Avrakotos voegt wel weer een juweeltje aan zijn veelzijdige carrière toe (Happiness, Magnolia, 25th hour, Almost Famous, Capote). Fantastisch in de bijrol van Zia Ul Haq is Bollywoodster Om Puri, die meer films op zijn naam heeft staan dan Hanks, Roberts en Hoffman samen. En dat valt te zien.

Mijn vriendjes hadden me al gewaarschuwd voor ‘Able Danger’, terwijl de omschrijving in de catalogus toch zo aantrekkelijk was. Iets met een samenzwering rond 9/11 met in het duister tastende hoofdpersoon, een handjevol femmes fatales, de cia, nazi’s en zo nog het een en ander aan fout spul.

Het resultaat is een film die niet weet of ze nou een b-film is of een satire daarop. In beide gevallen is ze niet geslaagd. Misschien had regisseur Paul Krik een plot moeten bedenken. Daar knapt een film doorgaans flink van op. Hoofdrolspelers Adam Nee (ervaring in tv-series) en Elina Löwensohn (hele reeks bijrollen in Franse arthouse films en in ‘Schindler’s list’) overtuigen evenmin.

Gisteren was mijn laatste kans om hem te zien. Die had ik beter kunnen laten lopen.

Ik heb niet zoveel met freejazz, en al helemaal niet als die gespeeld wordt door drie zelfgenoegzame westerlingen, die zich verwaardigd hebben af te reizen naar Java om daar met de plaatselijke bevolking een moppie te spelen nabij de tempels van Prambanan en Borobudur.

Welbeschouwd had ik dus beter niet ‘Teak leaves at the temple‘ kunnen zien, maar regisseur Garin Nugroho bracht vorig jaar met ‘Opera Jawa’ een waar meesterwerk en het ging over Indonesië, dus ja, dan ga ik toch.

Ik kreeg vormeloze muziek en wat mooi gefilmde ethnografie, maar vooral drie verwaande kwasten en een paar locals die mochten vertellen hoe fijn het toch niet was dat ze met deze jazzgrootheden mochten samenspelen. Lichtpuntje was een hyperenthousiaste steenhouwer in supermanpak, wiens opmerking dat de drie heren wel een luizenleventje hadden onvertaald bleef.